singing we create the world ©

Πρώτα είδα τα δυο μικρά παιδιά να παίζουν κρυφτό,
ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα
Μέσα στο κέντρο της πόλης;
Τόσο νωρίς το πρωί;
Ύστερα, μεγαλύτερα και μικρότερα παιδιά κι ενήλικες μαζεμένοι όλοι μαζί έξω από ένα ταξιδιωτικό γραφείο – δεν το είχα προσέξει πριν, και βαδίζω χρόνια τώρα κάθε εργάσιμη μέρα αυτή τη διαδρομή
Είπα να κατέβω από το πεζοδρόμιο – αλλά όχι
Αποφάσισα να περπατήσω ανάμεσά τους

Επειδή νιώθω τα συναισθήματα των ανθρώπων στην αφή:
Ακουμπούν επάνω στο δέρμα μου
Κάποτε αυτό ήταν βάρος, φορτίο κι ευαισθησία ανεπιθύμητη
Έως ότου αποδέχθηκα το χάρισμα

Είναι ευτυχείς
Με μια πίκρα βαθιά και βαριά γεμάτα τα σπλάχνα
Δεν έχουν δικαίωμα να κοιτάξουν πίσω
Και το μέλλον είναι αόρατο
Ως να το αντλήσουν
Καθώς πηγάζει από μέσα τους

Στην πρασιά της Σανταρόζα είναι καθισμένοι κι έχουν πλάι απλώσει τα ρούχα τους που βρήκαν τρόπο στ’ αφιλόξενα να πλύνουν

Ένα παιδί παίζει με τόπι:

Οφείλουμε να διαγράψουμε τον πόλεμο από τα αρχεία της συνειδητότητας ώστε η ανθρωπότητα να μην επαναλαμβάνει την υλοποίησή του

Οφείλουμε στη θέση του να μην αφήσουμε κενό παρά να εγγράψουμε με δύναμη και κίνηση και χρώματα την ειρήνη, την εφευρετική εργασία, την ευεργετική δημιουργία

Οφείλουμε να ορίσουμε από την αρχή: η ζωή είναι γιορτή

Ένα απόσπασμα ουράνιου τόξου απέναντι από το ανατολικό μου παράθυρο – το πολύχρωμο χαμόγελο του ουρανού, που βαραίνει αυτό το απόγευμα από μεγάλα σύννεφα γεμάτα κι έτοιμα να ξεσπάσουν πάλι σε βροχή – οδηγεί τις σκέψεις που μόλις έχει αφυπνίσει το βιβλίο που διαβάζω σε άλλους δρόμους από εκείνους που η συγγραφέας φαίνεται να έχει πρόθεση, ή ίσως όχι;
Έτσι καθώς τα χρώματα – ένα ένα χωριστά, καθένα με τη δική του μοναδική ποιότητα κι αγκαλιά όλα μαζί, στην ίδια καμπύλη ζώνη, που διασχίζει το στερέωμα απ’ άκρη σ’ άκρη – φωτίζουν τη γκρίζα μάζα ουρανού και γης και υπόσχονται μια φρέσκια πόλη πλυμμένη καθαρή, ένα καινούργιο ‘’εμείς‘’ γυρεύει ο άνθρωπος για να φωτίσει την ιστορία του κόσμου:
Γυρεύει το ‘’εμείς‘’ που δεν απενεργοποιεί καθένα από τα διαφορετικά ‘’εγώ‘’ και που δεν τα απομονώνει από τα εγώ που σχηματίζουν ένα άλλο ‘’εμείς‘’
Γυρεύει το ‘’εμείς‘’ που δεν ξεχωρίζει από το ‘’οι άλλοι‘’, παρά μόνο ως προς το έργο πάνω στο οποίο εργάζονται, πράγμα που τελικά ενώνει όλους στην πρόθεση και το σκοπό
Γυρεύει το ‘’εμείς‘’ που συνεισφέρει στην ξεχωριστή εξέλιξη και ανάπτυξη του κάθε ανθρώπου και, ταυτόχρονα, σπρώχνει με θέληση και δύναμη μπροστά σε πρόοδο ολόκληρο το σώμα της ανθρωπότητας
Το ‘’εγώ‘’ δεν είναι πια νεογέννητο στην ιστορία της συνείδησης – οι επιστήμες δίνουν αναλυτικά τα στοιχεία της πορείας του – και καθόλου δε νομιμοποιείται να θρέφεται από το ‘’εμείς‘’
Το ‘’εγώ‘’ οφείλει ν’ αποδεσμεύσει τον ομφάλιο λώρο, ν’ απογαλακτιστεί, να ελευθερώσει τον εαυτό του από τις παιδικές ενοχές και τις εφηβικές αγωνίες, και να αποδεχτεί ότι, αν και κατά καιρούς μαζί με άλλα σχηματίζει κάποιο, δεν ανήκει σε κανένα ‘’εμείς‘’