“water mirror” phot@rt by Aeglie
Έξω, στις όχθες του κόσμου, ζούσαν. Λίγο ψηλότερα απ’ τον ποταμό, που πήγαινε το νερό στην πόλη. Έβλεπαν από μακριά τη θάλασσα ν’ ανυπομονεί για το καλοκαίρι. Τα σπίτια τους κρεμασμένα μες στον αρχαίο ελαιώνα. Παιδιά. Τα δέντρα λύγιζαν τα κλαδιά τους και τ’ ανέβαζαν καθένα στο δικό του. Ξύλινα, ελαφρά, μικρά. Ένα στρώμα, μια κουβέρτα, τετράδια.
Κουρασμένα απ’ το παιχνίδι στο ποτάμι όλη τη μέρα, σκαρφάλωναν τα όνειρά τους το βραδάκι, με χρωματιστά μολύβια στις λευκές σελίδες. Μαζεύονταν να κουρνιάσουν τα πουλιά, με τρελούς κελαηδισμούς. Και πριν ησυχάσουν εκείνα, έπιαναν το τραγούδι τα παιδιά. Σε λίγο και τ’ αστέρια. Όλα τα παιδιά έβλεπαν τ’ αστέρια. Μόνο δυο άκουγαν το τραγούδι τους. Συνέχιζαν να το σφυρίζουν σιγανά καθώς κοιμόνταν τα μικρότερα. Ύστερα, γλιστρούσαν αθόρυβα απ’ τα δέντρα τους και συναντιόνταν στο πλάτωμα στην όχθη. Ξάπλωναν πλάι σιωπηλά και κοίταζαν τ’ αστέρια ως να τα σβήσει η αυγή.
Εκείνη τη νύχτα είπε: “Δες, όλ’ αυτά τ’ αστέρια τραγουδούν την αγάπη μας, απόψε.” Τότε σηκώθηκαν, ανέβηκαν τη σανίδα, κατέβηκαν το ποτάμι, βγήκαν στη θάλασσα, συνέχισαν στ’ ανοιχτά, έφτασαν στο νησί.
Δε φαινόταν, στην τρυφερή φθινοπωρινή ομίχλη, αλλά η σανίδα τους ήξερε πού τα πήγαινε. Είχαν ονειρευτεί το νησί, που στο σώμα του θα έσμιγαν. Το είχαν ζωγραφίσει στα τετράδιά τους. Αργότερα, κάποια νύχτα, το είχαν ζωγραφίσει μαζί στο κορμί της σανίδας.
singing we create the world © 
Τρυφερό και ρομαντικό το σύντομο κείμενό σου, Γιούλη!
LikeLike
είναι η πλευρά της ζωής που αγαπώ
LikeLike
Πανέμορφο!!! Πολύ πλούσιες εικόνες, μηνύματα!!!
Κάνε αυτό που αγαπάς γιατί το κάνεις πολύ καλά!!!
LikeLike
Σ’ ευχαριστώ, Χριστιάνα. Προσπαθώ – παρά τους καθημερινούς περισπασμούς – να διηγούμαι τον κόσμο όπως αδιάκοπα γεννιέται μέσα μου.
LikeLike
Αλληγορίες,εικόνες,προσωποποιήσεις συνδυάζονται και συνεργάζονται, για να προβάλλουν μια παράσταση γεμάτη στοργή για τα παιδιά.Η εναλλαγή των κινήσεων,η έντονη ειλικρίνεια αισθημάτων της συγγραφέως εντυπωσιάζουν τον αναγνώστη και τον προσγειώνουν στον αθώο,απλό και αγνό παιδικό κόσμο.Η Φύση αγκαλιάζει τους τρυφερούς βλαστούς μας και ,χρησιμοποιώντας άψυχα ,μας εισάγει στην διμερή συνύπαρξη ανθρώπου και περιβάλλοντος.23-3-2010
LikeLike
Συχνά, σκέφτομαι ότι κάθε μέρα μια καλημέρα και μια συγνώμη οφείλουμε ν’ απευθύνουμε στα παιδιά μας γι’ αυτόν τον κόσμο που δεν αντέχει τα όνειρα.
LikeLike
odos polles sygnomes idietera ama den trofodotoume ta oneira tous kai tin psixi tous eftixos gia mena den simveni afto kai xerome aplos tous zitao signomi gia ton skliro kosmo pou ta efera na zisoun se kai efxome na min alotriothoun mesa tou oute i axies pou tou edosa oute ta onira tous
LikeLike
Κάθε άνθρωπος κατακτά την επίγνωση ότι σκοπός του ανθρώπου είναι ν’ ανασηκώσει τον κόσμο – όχι να τον σηκώσει, ως Άτλας, στους ώμους του. Να τον ανασηκώσει απ’ τον ανίερο μόχθο, να του δείξει την ομορφιά, να του προκαλέσει το θαυμασμό και τη βαθιά ανάσα που θα τον διευρύνει και θα τον ελαφρύνει. Και ξέρει ότι μπορεί να το κάνει κιόλας απ’ την πρώτη νιότη. Και πρώτοι οι γονείς τον ακυρώνουν με ζήλο. Εύχομαι με όλη τη δύναμη της προσευχής να καταφέρεις το αντίθετο.
LikeLike