singing we create the world ©

Μια ολόφρεσκη, εύανθη και εύκαρπη συνεργασία ξεκίνησε στις 24 Σεπτεμβρίου

Η φιλόξενη Nezer Collective άνοιξε τις θύρες της στην ΕαυτοΓνωσία και την ΕυΑειΖωία

Μετά το πρώτο εισαγωγικό μάθημα, επανερχόμαστε, στις 8 Οκτωβρίου, επτά με εννέα το βράδυ, με θέμα:

Υγεία, η θεμέλια ελευθερία

Θα συνεχίσουμε κάθε δεύτερη Τετάρτη, με διαφορετικό θέμα κάθε φορά

Μπορείτε να ενημερώνεστε από τα κοινωνικά μέσα του διαδικτύου

Αλλά και από εμένα

Νιώστε ελεύθεροι να επικοινωνείτε μαζί μου:

eulieaeglie@yahoo.com

και

faceBook / instaGram / linkedIn

Χτες, η Τζωρτζίνα γέννησε τον Αναστάση

Γνώριζε ότι την είχα στην καρδιά και τη σκέψη μου

Μου έστειλε φωτογραφίες του μωρού από τις πρώτες του ώρες

Τις κοίταζα με ευλάβεια για ώρες

Η ευλάβεια [ευ+λαμβάνω] είναι δική μας υπόθεση, είναι η δική μας πρόθεση

Η ευλάβεια είναι ο τρόπος μας να προσλαμβάνουμε το καλό απ’ ό,τι μας προσφέρει η ζωή

Η ευλάβεια οδηγείται από την ελεύθερη βούληση να καλώς ορίσει αυτήν την καινούργια ζωή

Η Τζωρτζίνα και ο Σπύρος μοιράστηκαν τη χαρά τους και με τους διαδικτυακούς τους φίλους

Δεν αρκέστηκα να σχολιάσω και να ευχηθώ

Διάβασα όλα τα πολλά, πολλά σχόλια, με τις γλυκιές και τρυφερές ευχές

Τι χαρά!

Τι ωραίο πράγμα που είναι αυτό: να πολλαπλασιάζεται η χαρά!

Αυτή είναι η πιο σημαντική πλευρά της ενσυναίσθησης: να χαρείς με τη χαρά που σου προσφέρει ο άλλος άνθρωπος μες από τα σπλάχνα του!

Ανοίγω τον εαυτό μου στη χαρά, ναι, στη χαρά του άλλου ανθρώπου, ναι, χαίρομαι με τη χαρά του άλλου ανθρώπου, ναι, ανοίγω στον Εαυτό μου

Προχτές, Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου, η ώρα θα ‘ταν κάπου αργά το πρωί νωρίς το μεσημέρι, ανηφόριζα προς το σπίτι, με το σώμα. Με τον νου μου, κατηφόριζα από το σπίτι της οδού Βωμού προς την πλατεία Κυψέλης. Ήταν αργά το απόγευμα νωρίς το βραδάκι, μεγάλη ημέρα, πρώιμο καλοκαίρι – και ήταν ημέρα Τετάρτη. Απ’ όλα τ’ ανοιχτά παράθυρα ακούγονταν τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι κι ούτε χρειάστηκε δεύτερη σκέψη για να κατανοήσω ότι ο πολύτιμος άνθρωπος και βαθιά αγαπημένος μουσικός είχε ελευθερώσει τον εαυτό του μες στο πανταχού παρόν φως.

Θυμήθηκα ότι ετοιμαζόμουν να ρωτήσω κάποια κυρία σ’ ένα μπαλκόνι, όταν χτύπησε το τηλέφωνό της και σηκώθηκε και μπήκε μέσα στο σπίτι. Ρώτησα κάποιον, φτάνοντας στην πλατεία. Δεν σήκωσε τα μάτια του ούτε μίλησε μόνο έγνεψε καταφατικά και χαμογέλασε θλιμένα. Νομίζω, εξαιτίας εκείνου του λυγμού που άκουσε στη φωνή μου, φαντάστηκε ότι θα μ’ έβλεπε βουρκωμένη. Αλλά δεν έκλαψα, παρά πολύ αργότερα, όταν επέστρεψα σε κείνο το ωραίο μικρό μου σπίτι, τη φωλιά μου, την κυψέλη μου, όπου είχα αρχίσει να γίνομαι ό,τι είμαι.

Φτάνοντας τώρα στο σπίτι μου, μόνο για μια στιγμή, αναρωτήθηκα: μα τι έπαθα τώρα και τα θυμήθηκα όλ’ αυτά με κάθε λεπτομέρεια; Κι αμέσως αναγνώρισα την απάντηση. Άνοιξα τις σελίδες των ειδήσεων και, ναι, είχε ανακοινωθεί: ο έτερος πολύτιμος άνθρωπος και βαθιά αγαπημένος μουσικός είχε ελευθερώσει τον εαυτό του μες στο πανταχού παρόν φως.

Αυτά τα δυο θαυματοποιά όντα, που η μουσική τους ανοίγει τον νου μου σε κόσμους που ακόμα είναι κρυμμένοι από την αντιληπτή πραγματικότητα, τα είχα αγαπήσει από πολύ νωρίς στη ζωή μου. Ξεχώριζα τη μουσική τους από όλων των άλλων και ξεχώριζα τη μουσική του ενός από του άλλου, από μικρό παιδί. Στοιχημάτιζα τίνος είναι ποιο τραγούδι.

Αλλά κάποια φορά δεν έκρινα σωστά. Ήταν όταν άκουσα ένα τραγούδι του Μ.Θεοδωράκη σε ενορχήστρωση του Μ.Χατζιδάκι. Θυμάμαι ακόμα τη γεύση του θυμού και του πείσματος που ένιωσα, διότι η μεγαλύτερη της παρέας είχε κάνει την έξυπνη εις βάρος μου και με εξώθησε, αυτό το περιστατικό, να αφοσιωθώ και να μάθω τα πάντα, αν ήταν δυνατόν.

Κάποτε βρέθηκα κοντά στον Μάνο, αλλά δεν τόλμησα να τον πλησιάσω. Με τον Μίκη ανταλλάξαμε δυο θερμές χειραψίες και λίγα, πολύ ουσιαστικά, λόγια. Ο πολιτιστικός φορέας της επιχείρησης στην οποία εργαζόμουν έκανε μια συναυλία προς τιμήν του. Και το ξεχωριστό αυτό πλάσμα μας έκανε τη μεγάλη τιμή να παρευρεθεί. Ήταν μεγάλο δώρο για μένα να παρουσιάζω αυτήν την εκδήλωση. Χρειάστηκε να εξηγήσω στον επιβλέποντα γιατί όφειλα να προσφωνήσω και με τις δύο λέξεις: εμπνευσμένος και εμπνευστικός.

Θα συμπληρώσω αυτό το κείμενο με κάτι πολύ προσωπικό. Σε μια από τις πρόβες της ορχήστρας, αντίκρυσα κάποιον που είχε αγκαλιάσει με μεγάλη φροντίδα την κιθάρα του. Άκουσα τότε, μέσα στην καρδιά μου στη σιωπή, τη φωνή της γυναίκας που είμαι να λέει: ο άντρας μου!