singing we create the world ©

Πέρυσι τέτοιες μέρες επισκέφθηκα τη Νέα Υόρκη

Το να περπατάς μες στο κέντρο του Μανχάταν είναι ένα μάθημα που αξίζεις

Βαδίζεις μες στην πόλη και νιώθεις ένας μικρός [πέντε πόδια] άνθρωπος ανάμεσα στα ψηλά κτίρια

Κοιτάζεις γύρω σου τα μεγάλα, τα σημαντικά, τα ωραία έργα – τόσα πολλά εδώ – και λες “ο άνθρωπος είναι μέγας”

Σηκώνεις τα μάτια ψηλά για να δεις τον γαλάζιο ουρανό και εκπαιδεύεις τον εαυτό σου να κοιτάζει και να βλέπει επάνω και εμπρός

Ανεβαίνεις ψηλά και ατενίζεις μακριά και μαθαίνεις τι είναι να έχεις διευρυμένη εποπτεία στον χώρο και στον χρόνο και στον ιστορικό καιρό

Μα, το πιο σημαντικό, είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ανταμώνεις το βλέμμα τους και αναγνωρίζεις στην ανάκλαση των ματιών τους τη λαχτάρα να βρουν το όνειρό τους

Κι αυτό σε κάνει να τους αγαπάς, αυτόματα, χωρίς δεύτερη σκέψη, να τους στέλνεις μια ωραία ευχή, μέσα στην καρδιά σου στη σιωπή, να τους θρέφεις με την ενέργεια που πηγάζει από σένα