singing we create the world ©

“lunar july” phot@rt by Aeglie

Κάτι, αίφνης, την ανάσα του ήχου αιχμαλωτίζει
Μια μυρωδιά, μια γεύση από άλλη καμπύλη
Και ο άνθρωπος – ο πριν γίνει –
Εκτροχιάζει τη σύνθεσή του
Την υφασμένη στον αργαλειό του ουρανού
Την κεντημένη τις κλωστές των ήλιων
Αγκιστρώνει την τροχιά της βαρύτητας
Και πέφτει στο έδαφος με σπαραγμό

Σύννεφο σκόνη σηκώνει, τυλίγεται
Αναδύεται χώμα
Γνέθει τη λησμονιά και ντύνεται
Τη στολίζει με τις γέφυρες του χρόνου
Γυρεύει την ειρήνη του στον πόλεμο
Θρέφει τη φθορά με μόχθο
Διασπά τη σύνθεσή του:
Το κάλλιο, το νάτριο, ο φώσφορος

Ο άνθρωπος είναι απαρηγόρητος
Κολυμπά, από την αφετηρία των καιρών
Τον αστρόφωτο ωκεανό του στερεώματος
Γη γαλανή σειρήνα τον μαγεύει
Λησμονεί τη σύνθεση
Ονομάζει από την αρχή: η καλημέρα
Η σκιά του βράχου το μεσημέρι
Το σφύριγμα του ανέμου στην ερημιά

Το αρχαίο λάθος των θεών τυφλώνει
Κρύβεται: σκεπάζει το φως που είναι
Με πέπλα πυκνοϋφασμένους μύθους
Δε γεμίζει το μικρό ούτε χωράει στο μεγάλο
Αναζητά τη σύνθεσή του
Ακυρώνει το εγώ σε μι’ αγέλη εμείς
Αφαιρεί ζωή
Απεγνωσμένα να ενωθεί στον προορισμό

Ώσπου ένα κρεσέντο της ορχήστρας
Διαρρηγνύει τη λήθη της ακοής του
Ο ανθός της όρασης ανοίγει στο φως του ήχου
Η γνώση χαραγμένη στα κύτταρα
Συνθέτει τη μνήμη
Η ομορφιά, ο θαυμασμός, η βαθιά ανάσα
Η πρώτη αιτία της περιπέτειας:
Η βούληση να μεταγγίσει στην ύλη το πνεύμα