Αν η μητέρα δεν παραδέχεται, αν η θεραπεία δεν έρχεται, ας μείνει η πληγή ανοιχτή, ας γίνει ευροής πηγή, για ν’ αναβλύζει τους θησαυρούς που δεν γνώριζες ότι κατοικούν εντός σου.
Όταν είμαστε πολύ μικρά κορίτσια, δίνουμε μια πολύ μεγάλη υπόσχεση στον εαυτό μας: εγώ θα γίνω η μαμά. Στην εφηβεία, δίνουμε μια μεγαλύτερη υπόσχεση στη μητέρα: εγώ δεν θα γίνω ποτέ σαν κι εσένα! Καθώς μεγαλώνουμε και βρίσκουμε τη μητέρα μας στις συμπεριφορές μας και στους τρόπους σκέψης μας, αναλαμβάνουμε να εξετάσουμε: τι θα κρατήσουμε; τι θα τροποποιήσουμε; σε τι θα το μετασχηματίσουμε;
Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία με κάλεσε να γεννηθώ μες από τη μήτρα της και μου κληροδότησε από τα χαρακτηριστικά της. Μερικά δεν μου άρεσαν καθόλου. Και, αναζητώντας εκείνα που μου άρεσαν λίγο περισσότερο, βρήκα σιγά σιγά τρόπους για να τα αναπτύσσω, να τα βελτιώνω, να τα εξελίσσω, να τα καλλιεργώ, να τα χρησιμοποιώ, με τον δικό μου τρόπο, έως ότου άρχισα να δημιουργώ τον εαυτό μου, με τον εύΧρηστο δημιουργό μου λόγο.
Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία αγωνίστηκε όλη της τη ζωή σκληρόν αγώνα, για να ακυρώνει νυχθημερόν την ύπαρξή μου. Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Και, αναζητώντας εκείνο που μου άρεσε λίγο περισσότερο κάθε φορά, βρέθηκα μες στην καρδιά της υπόστασής μου και αναγνωρίζοντας το εγώ μου τώρα εδώ, ταξιδεύω μες στο πανταχού παρόν, μες στους ωκεανούς του στερεώματος και γνωρίζω την ύπαρξη του σύμπαντος κόσμου.
Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία έζησε όλη τη ζωή της μες στην αγωνία μην τυχόν και μου αφήσει μια αναπνοή ελεύθερη από την αγωνία. Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Και, αναζητώντας εκείνο που μου άρεσε λίγο περισσότερο, κατάφερα ν’ αγωνιστώ και να κερδίσω την ελευθερία της αναπνοής μου, καθώς επίσης, το πιο σημαντικό, ν’ αναγνωρίσω και να ενεργοποιήσω το δώρο της ζωής μου: να εκπληρώσω τον εαυτό μου, σύμφωνα με τη βούλησή μου.
Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία μου έλεγε τακτικά – και το εφάρμοζε καθημερινά – ότι η γλώσσα κόκαλα δεν έχει μα κόκαλα τσακίζει. Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Και, αναζητώντας εκείνο που μου άρεσε λίγο περισσότερο κάθε φορά, βρέθηκα μες στην καρδιά του δημιουργού λόγου και ονόμασα και κάλεσα τις λέξεις της επιθυμίας μου και της επιλογής μου και δημιούργησα, εγώ η ίδια, από την αρχή, τη θεμέλια χαρά της ύπαρξης, για να θεμελιώσω τη δομή μου.
Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία με έβγαζε κάθε τόσο από την εργαλειοθήκη της και με χρησιμοποιούσε για να πληγώνει την αδελφή της, που δεν είχε παιδιά. Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου και με πλήγωνε διπλά. Και, αναζητώντας την ίασή μου, βρέθηκα να συνομιλώ με όλες τις ευγενικές, εύτροπες, εύρυθμες, εύτολμες, ευφρόσυνες, εύχρηστες, εύψυχες λέξεις και να με θεραπεύω και να δημιουργώ περιβάλλοντα φροντίδας για τον εαυτό μου, μες στα οποία χαίρομαι να ζω.
Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία με ανάγκαζε να υποστηρίζω τον αγώνα της ενάντια στη χαρά της ζωής και της ύπαρξης. Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Και, αναζητώντας να γνωρίσω καλλίτερα τη χαρά, ώστε να μπορέσω να την προσφέρω στη μητέρα μου – αν κάποτε αποφάσιζε να επιτρέψει στον εαυτό της να τη δοκιμάσει – κατέληξα να την δημιουργώ και να θεμελιώνω την ΕυΑειΖωία και να την οικοδομώ πάνω στις γέφυρες της διαρκώς εύροης ζωής.
Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία επέλεξε να μην αγαπήσει σε αυτή τη βίωσή της και, εφαρμόζοντας το διαίρει και βασίλευε, να μάθει τα παιδιά της να μη χαίρονται την μεταξύ τους αγάπη. Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Και, καλώντας την, η αγάπη ανταποκρίθηκε και μου έμαθε τη λειτουργία της – εντός του ανθρώπου, του όντος που αρθρώνει τον λόγο – και μου δίδαξε πώς διαρκώς να άγω πυρ φρέσκο και καθάριο σε ό,τι επιλέγω να στρέφω την προσοχή μου και τη σκέψη μου.
Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία αρνιόταν ν’ ακούει τις επιλογές μου. Κι ούτε που ήθελε να ξέρει αν είχα επιθυμία. Αντιθέτως, με φόρτωνε με τα απωθημένα της. Φυσικά, αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Και, εργαζόμενη για να ξεχωρίσω τις δικές μου επιθυμίες και επιλογές και τη δική μου βούληση, βρήκα τρόπους να φρεσκάρω τις προσδοκίες και να θρέφω τις ονειροπολήσεις. Έως την πλήρη εκπλήρωση της αυθεντικής, γνήσιας, ελεύθερης βούλησής μου.
Ο χρόνος, που πέρασε, πολλά και ποικίλα δώρα μου πρόσφερε
Το πιο πολύτιμο, ένα φρέσκο βιβλίο: ΑργυροΣέληνες
Ένας διάλογος σε μορφή ποίησης, που έχει συγγραφεί κατά τη διάρκεια μιας εικοσαετίας
Αυτό το βιβλίο, από την αρχή, φλέρταρε χειρόγραφες όψεις
Σκέφτηκα να προσλάβω έναν καλλιγράφο, αλλά είχε αντιρρήσεις
Ως που με έπεισε να εξασκηθώ, για να το γράψω η ίδια εγώ
Αφιέρωσα περί τον ένα χρόνο για να μάθω το χέρι μου να κρατάει το στυλό και να γράφει στο χαρτί, όπως έκανε άλλοτε, μετά από πολλά χρόνια στα πληκτρολόγια
Και ήρθε η στιγμή που έβλεπα ότι έγραφα καθαρά και όμορφα
Τότε μπήκα στην τελική ευθεία και ήταν αρχή του καλοκαιριού
Βρήκα μπλοκ στο σωστό μέγεθος και άρχισα να το στήνω και να σχεδιάζω μες στις σελίδες του
Κάθε σελίδα γράφηκε πολλές φορές και κάθε φορά, που κάτι δεν γραφόταν αρκετά όμορφα, κάτι άλλο ήθελε να διορθωθεί
Τον Σεπτέμβριο άρχισα να ζητώ προσφορές από τα ψηφιακά τυπογραφεία
Από τον Νοέμβριο το έχω στα χέρια μου
Το ξεφυλλίζω, σαν τον αγαπημένο μου, γνωρίζω κάθε πόντο του κορμιού του
Μυρίζω, στον ιδρώτα των λέξεων, τις επιγνώσεις, που ανοίγουν τα φτερά τους και με ταξιδεύουν βαθιά κι ελεύθερα μες στον Έρωτα
Προχτές, Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου, η ώρα θα ‘ταν κάπου αργά το πρωί νωρίς το μεσημέρι, ανηφόριζα προς το σπίτι, με το σώμα. Με τον νου μου, κατηφόριζα από το σπίτι της οδού Βωμού προς την πλατεία Κυψέλης. Ήταν αργά το απόγευμα νωρίς το βραδάκι, μεγάλη ημέρα, πρώιμο καλοκαίρι – και ήταν ημέρα Τετάρτη. Απ’ όλα τ’ ανοιχτά παράθυρα ακούγονταν τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι κι ούτε χρειάστηκε δεύτερη σκέψη για να κατανοήσω ότι ο πολύτιμος άνθρωπος και βαθιά αγαπημένος μουσικός είχε ελευθερώσει τον εαυτό του μες στο πανταχού παρόν φως.
Θυμήθηκα ότι ετοιμαζόμουν να ρωτήσω κάποια κυρία σ’ ένα μπαλκόνι, όταν χτύπησε το τηλέφωνό της και σηκώθηκε και μπήκε μέσα στο σπίτι. Ρώτησα κάποιον, φτάνοντας στην πλατεία. Δεν σήκωσε τα μάτια του ούτε μίλησε μόνο έγνεψε καταφατικά και χαμογέλασε θλιμένα. Νομίζω, εξαιτίας εκείνου του λυγμού που άκουσε στη φωνή μου, φαντάστηκε ότι θα μ’ έβλεπε βουρκωμένη. Αλλά δεν έκλαψα, παρά πολύ αργότερα, όταν επέστρεψα σε κείνο το ωραίο μικρό μου σπίτι, τη φωλιά μου, την κυψέλη μου, όπου είχα αρχίσει να γίνομαι ό,τι είμαι.
Φτάνοντας τώρα στο σπίτι μου, μόνο για μια στιγμή, αναρωτήθηκα: μα τι έπαθα τώρα και τα θυμήθηκα όλ’ αυτά με κάθε λεπτομέρεια; Κι αμέσως αναγνώρισα την απάντηση. Άνοιξα τις σελίδες των ειδήσεων και, ναι, είχε ανακοινωθεί: ο έτερος πολύτιμος άνθρωπος και βαθιά αγαπημένος μουσικός είχε ελευθερώσει τον εαυτό του μες στο πανταχού παρόν φως.
Αυτά τα δυο θαυματοποιά όντα, που η μουσική τους ανοίγει τον νου μου σε κόσμους που ακόμα είναι κρυμμένοι από την αντιληπτή πραγματικότητα, τα είχα αγαπήσει από πολύ νωρίς στη ζωή μου. Ξεχώριζα τη μουσική τους από όλων των άλλων και ξεχώριζα τη μουσική του ενός από του άλλου, από μικρό παιδί. Στοιχημάτιζα τίνος είναι ποιο τραγούδι.
Αλλά κάποια φορά δεν έκρινα σωστά. Ήταν όταν άκουσα ένα τραγούδι του Μ.Θεοδωράκη σε ενορχήστρωση του Μ.Χατζιδάκι. Θυμάμαι ακόμα τη γεύση του θυμού και του πείσματος που ένιωσα, διότι η μεγαλύτερη της παρέας είχε κάνει την έξυπνη εις βάρος μου και με εξώθησε, αυτό το περιστατικό, να αφοσιωθώ και να μάθω τα πάντα, αν ήταν δυνατόν.
Κάποτε βρέθηκα κοντά στον Μάνο, αλλά δεν τόλμησα να τον πλησιάσω. Με τον Μίκη ανταλλάξαμε δυο θερμές χειραψίες και λίγα, πολύ ουσιαστικά, λόγια. Ο πολιτιστικός φορέας της επιχείρησης στην οποία εργαζόμουν έκανε μια συναυλία προς τιμήν του. Και το ξεχωριστό αυτό πλάσμα μας έκανε τη μεγάλη τιμή να παρευρεθεί. Ήταν μεγάλο δώρο για μένα να παρουσιάζω αυτήν την εκδήλωση. Χρειάστηκε να εξηγήσω στον επιβλέποντα γιατί όφειλα να προσφωνήσω και με τις δύο λέξεις: εμπνευσμένος και εμπνευστικός.
Θα συμπληρώσω αυτό το κείμενο με κάτι πολύ προσωπικό. Σε μια από τις πρόβες της ορχήστρας, αντίκρυσα κάποιον που είχε αγκαλιάσει με μεγάλη φροντίδα την κιθάρα του. Άκουσα τότε, μέσα στην καρδιά μου στη σιωπή, τη φωνή της γυναίκας που είμαι να λέει: ο άντρας μου!
Την Πέμπτη παρέδιδα το Έργο. Το μάθημα αυτό αποτελείται από τρία μέρη. Την εισαγωγή, τη σύνδεση του έργου με το δημιουργό ον που είναι ο άνθρωπος. Την ανάλυση του έργου της καθημερινότητάς μας – έργου που παράγεται από τις δεξιότητες των χεριών μας, του συναισθηματικού μας κόσμου, της διάνοιάς μας – του έργου που απολαμβάνουμε και μοιραζόμαστε με τους άλλους κατά τη διάρκεια του βίου που διάγουμε, ως πλάσματα. Την αναζήτηση του έργου της ζωής μας, της αποστολής μας, του έργου που πηγάζει από το ον που καθένας από εμάς είναι και μέσω του οποίου αφήνουμε το αποτύπωμά μας στον κόσμο.
Η μαθήτριά μου στην τέχνη ΕυΑειΖωίας “εύΧρηστος Δημιουργός Λόγος” είχε φέρει πολύ ενδιαφέρουσες εργασίες από το προηγούμενο μάθημα και ο χρόνος είχε προχωρήσει, όταν άρχισα να παρουσιάζω το Έργο. Αλλά τώρα γνωρίζω ότι δεν ήταν αυτός ο λόγος, που η παράδοση δεν ολοκληρώθηκε.
Παρουσίασα τα δύο πρώτα μέρη. Σταμάτησα. Κοίταξα την συμμαθήτριά μου στο iPad. Κοίταξα τις σημειώσεις μου στο MacBook. Άνοιξα το στόμα μου. Έκλεισα το στόμα μου. Είχε πάει η ώρα δέκα το βράδυ. Ένιωθα την κούρασή μας. Είχαμε κι οι δυο μια δραστήρια ημέρα. Ένα χασμουρητό αναδύθηκε. Ένιωσα ανακούφιση. Πήρα την ευκαιρία. Ανακεφαλαιώσαμε. Βάλαμε τις ασκήσεις. Ευχαριστήσαμε και καληνυχτίσαμε η μια την άλλη.
Μα τι έγινε απόψε; αναρωτιόμουν. Δεν μπορώ να παραδώσω το μάθημά μου; Με όλες τις σημειώσεις, από τόσες φορές που το έχω παραδώσει, μπροστά στα μάτια μου; Αυτή η αίσθηση ανεπάρκειας που μου είχε συστηθεί από την πρώτη μου γνωριμία με τον εθελοντισμό, αναδύθηκε πάλι. Ζήτησα, ευγενικά, από το μυαλό μου να ησυχάσει, ώστε να μπορέσω ν’ αφουγκραστώ την εσωτερική μου φωνή, την κρυμμένη απάντηση. Σε λίγο πήγα για ύπνο, ακόμα με την ερώτηση, η οποία είχε διαμορφωθεί κατ’ αυτόν τον τρόπο “και το έργο της ζωής μου;”
Η Πέμπτη στο γραφείο ήταν μια ημέρα αναζήτησης και ανάλυσης στοιχείων και συνθηκών, για τη λήψη μιας μεγάλης απόφασης. Μοιραζόμουν αυτή τη διαδικασία με κάποια συνάδελφο, καθώς βρισκόμαστε μες στις ίδιες συνθήκες και κάτω από τους ίδιους όρους στο πρόγραμμα εθελουσίας εξόδου του προσωπικού της επιχείρησης. Βρήκαμε όλες τις απαντήσεις που χρειαζόμαστε. Κάναμε όλους τους υπολογισμούς. Είδαμε το συμπέρασμα: τα χρήματα που μας προσφέρονται είναι όσα ακριβώς χρειαζόμαστε για να ζήσουμε ως να πάρουμε τη σύνταξή μας και, μάλιστα, πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικές με τις δαπάνες που είναι άλλες για έναν άνθρωπο που δεν εργάζεται πια και έχει ελεύθερο χρόνο και, άρα, διευρύνει τις κοινωνικές του συναναστροφές.
Η επομένη, χτες Παρασκευή, ήταν η ημέρα που έληγε η προθεσμία για την υποβολή της αίτησης. Την Πέμπτη το βράδυ κοιμήθηκα με μια ερώτηση “και το έργο της ζωής μου;” και μια κατάφαση “αύριο πρόκειται να πάρω τη σωστή απόφαση.”
Το πρωί της Παρασκευής στα εισερχόμενα της ηλεκτρονικής αλληλογραφίας υπήρχε ένα μήνυμα με τίτλο περί της εθελουσίας. Το άνοιξα πρώτο, χωρίς δεύτερη σκέψη. Ανανέωνε την προθεσμία για λίγες μέρες. Α, τι καλά, δεν είναι απαραίτητο ν’ αποφασίσω σήμερα. Μετακίνησα τη σημείωση στο ημερολόγιο. Για σήμερα είχα γράψει: εθελούσια έξοδος. Για μεθαύριο έγραψα: εθελούσια ελευθερία. Είχα πάρει την απόφαση.
Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ και τον χρόνο μου ελευθερώνω
Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ και αφοσιώνομαι στο έργο μου
Ευχαριστώ, ευγνωμονώ, εύΧρηστο λόγο δημιουργώ
Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ, ευανθώ και ευκαρπώ
Ευχαριστώ, ευγνωμονώ, άγω πυρ προς τον λόγο τον δημιουργό
Με αφορμή την χθεσινή συνάντηση μαθητείας στην τέχνη ευαειζωϊας «εύΧρηστος δημιουργός λόγος» η οποία βασίζεται στην νομοτέλεια ότι «το τραγούδι μας σχηματίζει τον κόσμο»
Μια τεχνική που εφαρμόζουμε στα πλαίσια της παρουσίασης, της έκφρασης και της εκπλήρωσης της τέχνης μας είναι να τοποθετούμε τα λόγια της βούλησής μας πάνω σ’ ένα παραδοσιακό τραγούδι
Ελευθερώνω τους ανθρώπους μες στους ωραίους κήπους όπου
Η αγάπη ευανθεί, η ειρήνη ευκαρπεί
Ευχαριστώ, ευγνωμονώ, την βούλησή μου υλοποιώ
Επιλέγω το καλό μου, ελευθερώνω τον εαυτό μου
Από την χθεσινή συνάντηση μαθητείας στην τέχνη ευαειζωϊας «εύΧρηστος δημιουργός λόγος» η οποία βασίζεται στην νομοτέλεια ότι «το τραγούδι μας σχηματίζει τον κόσμο» όπου εφαρμόσαμε τα λόγια της βούλησής μας – για την αφύπνιση των χαρακτηριστικών και των ποιοτήτων της ελευθερίας εντός μας, ώστε οι ιδιότητες και οι συνθήκες της ελευθερίας να εκδηλωθούν και να ενεργοποιηθούν σε όλες τις πτυχές της ζωής μας και να εκπληρωθεί κάθε ελευθερία στην πραγματικότητα του βίου που διάγουμε εδώ επάνω σε αυτήν την εύανθη και εύκαρπη, την εύφορη και εύφωτη, την ευήλια γη – πάνω σ’ ένα παραδοσιακό τραγούδι
Αφού το τραγούδι μας σχηματίζει τον κόσμο, δηλαδή τα λόγια μας υλοποιούνται, χρησιμοποιούμε τον δημιουργό μας λόγο εύχρηστα, ώστε να απολαμβάνουμε την ζωή, σύμφωνα με την επιθυμία και την επιλογή μας, σύμφωνα με την αυθεντική και ελεύθερη βούλησή μας.
Στον πρώτο κύκλο μαθητείας της τέχνης του εύΧρηστου δημιουργού λόγου, χρησιμοποιούμε δυο τεχνάσματα για να εκφράσουμε τις επιθυμίες και τις επιλογές μας:
Τοποθετούμε τα δικά μας λόγια πάνω σε γνώριμους σκοπούς, σε διάσημα, παραδοσιακά, αγαπημένα τραγούδια – ώστε, εκμεταλλευόμενοι το ενεργειακό δυναμικό των τραγουδιών, επιτυγχάνουμε εύκολα την ευροή των δώρων στην καθημερινή μας ζωή.
Συνθέτουμε φράσεις που απεικονίζουν την επιθυμία και την επιλογή μας ωσάν να συμβαίνει ήδη – κατά το δυνατόν απλές: υποκείμενο, ρήμα, αντικείμενο – ώστε δημιουργούμε νέες, φρέσκες, καινούργιες, άξιες, ευφυείς εγγραφές και διαγράφουμε με αυτόν τον τρόπο ενδεχόμενες περιοριστικές πεποιθήσεις.
Στον δεύτερο κύκλο μαθητείας προσεγγίζουμε τον εύΧρηστο δημιουργό λόγο μας, με την τεχνική των επτά βημάτων:
Εντοπίζουμε την προέλευσή τους: από οικογενειακό ή/και κοινωνικό περιβάλλον.
Εξετάζουμε – και, αν χρειάζεται, καθαρίζουμε – τις προθέσεις μας.
Ανιχνεύουμε τις επιλογές και τις επιθυμίες μας, με στόχο και σκοπό να εντοπίσουμε την αυθεντική μας βούληση.
Αντικρίζουμε και φροντίζουμε και εκτιμούμε και θαυμάζουμε και αγαπάμε τον εαυτό μας.
Επιλέγουμε τα δικά μας εύχρηστα λόγια, εκείνα που απεικονίζουν ζωντανή και υλοποιημένη κάθε επιθυμία και βούλησή μας.
Παρατηρούμε την ευροή των δώρων να βελτιώνει τον χαρακτήρα, την προσωπικότητα και την ζωή μας.
Στον τρίτο κύκλο μαθητείας, η τέχνη ‘’εύΧρηστος δημιουργός λόγος‘’ μας οδηγεί να εμβαθύνουμε σε κατανόηση. Με την συγγραφή, την ανάγνωση μέσα στην ομάδα και τον σχολιασμό των κειμένων μας, εκπαιδευόμαστε να κατανοούμε τον εαυτό μας και τους ανθρώπους του περιβάλλοντός μας.
Χρησιμοποιούμε τρεις τεχνικές συγγραφής:
Την αυτόματη γραφή – για να εκφράσουμε αυθόρμητα κι ελεύθερα ό,τι κι αν υπάρχει εντός μας
Την αντικειμενική περιγραφή, για να αντιληφθούμε την πραγματικότητα που έχουμε δημιουργήσει
Τον εύΧρηστο δημιουργό λόγο, για να βελτιώσουμε τα στοιχεία του εαυτού μας, τις συνθήκες της ζωής μας και τον κόσμο που μας περιβάλλει, σύμφωνα με την αυθεντική και ελεύθερη βούλησή μας
Και έτσι, πρόθυμα και εύκολα, φτάνουμε στο εύκαρπο αποτέλεσμα:
Αγαπάμε τον εαυτό μας: Ενώνουμε την τριαδική μας υπόσταση (πνεύμα – σάρκα – ψυχή) σε ένα ελεύθερο σώμα που γεννά τη χαρά και απολαμβάνει παντοτινά τέλεια υγεία, εύανθη ομορφιά, νιάτα, φρεσκάδα και δροσιά
Αγαπάμε την ζωή μας: Ενδυναμώνουμε το δημιουργικό μας εγώ, ευπλουτίζουμε τη φαντασία μας, κατεβάζουμε από τον ωκεανό των δυνατοτήτων και εύκαρπα υλοποιούμε, στην πραγματικότητα του βίου που διάγουμε, την αυθεντική μας επιλογή
Αγαπάμε τον κόσμο μας: Επιχειρούμε στην βιομηχανία παραγωγής θαυμάτων, με δράσεις και δραστηριότητες σε κάθε χώρο που συμμετέχουμε, αφυπνίζουμε – αναδύουμε – ενεργοποιούμε το θαυματοποιό στοιχείο του ανθρώπινου όντος και ευχαρίστως μοιραζόμαστε την ευγνωμοσύνη
Καθώς, με κάθε λέξη, σμιλεύω διαρκώς την τέχνη που επινόησα – τον “εύΧρηστο δημιουργό λόγο” που τα τελευταία χρόνια μεταδίδω και σε άλλους ανθρώπους – αντιλαμβάνομαι και απολαμβάνω τα ευεργετικά αποτελέσματα της εμπνευστικής και εφευρετικής συμμετοχής στη δημιουργική διαδικασία
Κάθε επίγνωση, που με φτάνει για να συμπληρώσει και να διευρύνει την προηγούμενη, βρίσκει το νου μου όλο και πιο διαυγή, καθαρό, ξάστερο
Κάθε ιδέα, που αναδύεται εντός μου, βρίσκει με ευκολία τις κατάλληλες λέξεις για να συντάξει την εικόνα της, να την αφηγηθεί και να την αποκαλύψει εμπρός μου
Η μαθητεία, όπως συνεχίζεται στον καινούργιο κύκλο που ξεκινά κιόλας μεθαύριο, εύτροπα βαδίζει στα ανώτερα πεδία σε τρία στάδια:
Αγαπώ τον εαυτό μου: ενώνω την τριαδική μου υπόσταση (πνεύμα – σάρκα – ψυχή) σε ένα ελεύθερο σώμα που γεννά τη χαρά και απολαμβάνει παντοτινά τέλεια υγεία, εύανθη ομορφιά, νιάτα, φρεσκάδα και δροσιά
Αγαπώ τη ζωή μου: ενδυναμώνω το δημιουργικό μου εγώ, ευπλουτίζω τη φαντασία μου, κατεβάζω από τον ωκεανό των δυνατοτήτων και εύκαρπα υλοποιώ, στην πραγματικότητα του βίου που διάγω, την αυθεντική μου επιλογή
Αγαπώ τον κόσμο μου: επιχειρώ στη βιομηχανία παραγωγής θαυμάτων, με δράσεις και δραστηριότητες σε κάθε χώρο που συμμετέχω, αφυπνίζω – αναδύω – ενεργοποιώ το θαυματοποιό στοιχείο και ευχαρίστως μοιράζομαι την ευγνωμοσύνη
singing we create the world © 
kind of dialogue