“just summer” phot@rt by Aeglie
Το τραγούδι της επιστροφής της τράτας
Το τραγούδι του τζίτζικα
Αμέτρητοι τζίτζικες φωλιάζουν μες στις φυλλωσιές των πεύκων που οι ρίζες τους αγκίστρωσαν σε χώματα αλμυρά
Βαδίζω απέναντι στον ήλιο – με πείσμα κρατώ τα μάτια μου ανοιχτά στο πρόσωπό του
Πάνω απ’ το κεφάλι μου κρέμεται βράχος
Δίπλα στο βήμα μου πέφτει γκρεμός
Το κύμα σφυρίζει έναν αρχαίο ρυθμό
Η αρχή του κόσμου έρχεται
“sky hair” phot@rt by Aeglie
Σηκώνω το βλέμμα από το μόχθο της ημέρας
Ζεστός βοριάς τη μαστίγωνε ώρες
Δυο χελιδόνια χορεύουν
Ψηλά, μακριά, πάνω απ’ τα μάτια μου
Βαθιά μέσα στο εσπερινά γαλάζιο φως του θόλου
Ο ουρανός
Αιώνες περιμένει ο ουρανός να ελαφρύνεις
“sunset beyond woods” phot@rt by Aeglie
Αυτή την ειρηνική ώρα που σερβίρεις δυο ποτήρια παγωμένο λευκό, πλάι σε μια πιατέλα μοσχόφλουδα, ενώ τα πουλιά ψάλλουν τον εσπερινό μες στις φυλλωσιές και τα μάτια βλέπουν μακριά γαλήνιο το πέλαγο να σμίγει στον ορίζοντα με το διαυγές στερέωμα
Αλλού,
Άνθρωποι μεθούν με τη μυρωδιά του αίματος και γλεντοκοπούν με την πλαταγή των όπλων και στρώνουν τραπέζι κάτω στο κρύο χώμα χωρίς φρέσκο ψωμί κι ο ουρανός νέφη ταραχής χαμηλώνει πάνω απ’ τη σκέπη τους και το βλέμμα τους δεν πάει πέρα από ένα διαρκώς επαναλαμβανόμενο
Γιατί
Ή, των πιο τολμηρών,
Ως πότε
Ως να δούμε μακριά βαθιά μέσα
Ως το θαύμα
“wet pebbles” phot@rt by Aeglie
τα σκιερά κρατούν δροσιά στο σπίτι
γυμνά πόδια κινούνται νωχελικά πάνω στο μάρμαρο
στο ένα χέρι βιβλίο, στο άλλο δροσερό
ιουλιανή ημέρα και η ώρα μεσημέρι
“shadow on the rocks” phot@rt by Aeglie
ελαφρύ στο νερό το σώμα
ελαφρύ στο γαλανό το βλέμμα
φεύγει μακριά
προσπερνά τα σχήματα, τις καμπύλες κινήσεις
το σύννεφο ή τον αφρό, το τραγούδι του φτερού ή τον κυματισμό αφήνω πίσω, ν’ ακούσω:
από πού προέρχεσαι;
“shape your path” phot@rt by Aeglie
Απεργούμε διαφορετικά τώρα.
Δε συγκεντρωνόμαστε μαζικά ούτε πορευόμαστε στο κέντρο της πόλης.
Δε διακόπτουμε την κυκλοφορία ούτε διαλαλούμε συνθήματα.
Δε γινόμαστε το φόντο πάνω στο οποίο ξετυλίγονται ταραχές.
Οι χώροι εργασίας είναι ανοιχτοί στο κοινό. Εκπρόσωποι των εργαζομένων είναι εκεί και ενημερώνουν τους ανθρώπους που προσέρχονται για όλους εκείνους τους λόγους που μας αναγκάζουν να διαμαρτυρόμαστε. Διανέμουν κείμενα στα οποία έχουν πολύ συγκεκριμένα καταγραφεί τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε και όπου πολύ αναλυτικά και πρακτικά περιγράφονται οι λύσεις που προτείνονται, οι οποίες έχουν πολύ σοβαρά μελετηθεί ώστε να κάνουν την επιχείρηση πιο φιλική προς τους πελάτες και πιο υποστηρικτική προς τους εργαζόμενους.
Οι εργαζόμενοι δεν απομακρυνόμαστε πολύ από τους χώρους κατοικίας μας. Βγαίνουμε στην πλατεία της γειτονιάς. Εκεί συναντάμε εργαζόμενους από άλλες επιχειρήσεις – είναι μια μέρα γενικής απεργίας σήμερα, όχι μια μέρα αεργίας ωστόσο. Και είναι πολλά να γίνουν.
Ζούμε εδώ και καιρό σε τεχνητή οικονομική κρίση – όπως όλος ο κόσμος, άλλωστε, για να μειωθεί η κατανάλωση ενέργειας και αγαθών – και, από αυτό που δε μας περισσεύει, όλοι έχουμε φέρει μαζί μας κάτι σήμερα για το πρωινό παζάρι. Και έχουμε επίγνωση: με τα χρήματα που δεν τους περισσεύουν θα αγοράσουν οι άνθρωποι που θα περάσουν μπρος από τους πάγκους μας.
Αργότερα, αυθημερόν θα ξοδευτούν τα έσοδα. Θα γίνουν φάρμακα, τρόφιμα, βιβλία – έχουν καταγραφεί διακριτικά οι ανάγκες αυτών που δεν τα βγάζουν πέρα – και το απόγευμα κάποιοι θα τους επισκεφθούμε. Άλλοι θα επισκεφθούμε τα κοντινά ιδρύματα που φιλοξενούν παιδιά και ηλικιωμένους, υγιείς και ασθενείς, μοναχικούς και οικογένειες.
Δεν έχουμε καιρό για χάσιμο. Ανάμεσά μας υπάρχουν πολλοί άνεργοι – και η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας είναι κοινός τόπος στις απαιτήσεις των απεργών εργαζομένων σε όλες τις επιχειρήσεις – αλλά κανένας άεργος. Οι ανάγκες των ανθρώπων γύρω μας είναι πολλές και φροντίζουμε να γινόμαστε χρήσιμοι.
Εκείνοι που μας χρειάζονται δεν είναι μόνο οι ανήμποροι και οι άποροι. Κυρίως μας χρειάζονται εκείνοι που έχουν – που επιβάλλεται να έχουν – όνειρα: τα παιδιά. Το σχολείο μένει ανοιχτό μετά το σχόλασμα, με ευθύνη των γονέων και των δασκάλων. Ως το βράδυ εργάζονται χωρίς να πληρώνονται οι δάσκαλοι της γλυπτικής, του θεάτρου, της ζωγραφικής, του κινηματογράφου, της μουσικής, του χορού.
Φροντίζουμε όλα τα παιδιά όπως τα δικά μας. Φροντίζουμε όλους τους ηλικιωμένους όπως τους γονείς μας. Φροντίζουμε ο ένας τον άλλο. Δεν είναι ο οίκτος που μας παρακινεί, είναι ο εγωισμός.
Ο εγωισμός μας απαιτεί να εξασφαλίσουμε ένα ασφαλές, υγιές και όμορφο περιβάλλον για τη ζωή που μας έχει δοθεί. Ο εγωισμός μας οδηγεί τη σκέψη πέρα από τα όρια και τους όρους, τα θέατρα ελέγχου και τους ρόλους. Εκεί όπου η βούληση του ανθρώπου είναι ελεύθερη να δημιουργήσει τον κόσμο.
η ώρα της επιστροφής εσπερινή και το φως λιγοστεύει με κάθε χιλιόμετρο που φεύγει, καθώς ο δρόμος ανεβαίνει υψόμετρο και τα σύννεφα από τη βροχή βαριά κατεβαίνουν χαμηλά στην πλαγιά – νομίζεις θ’ απλώσεις το χέρι σου και θα φτάσει ν’ αγγίξει την υγρή τους ύφανση, νομίζεις θ’ ανοίξουν τα δάχτυλά σου διόδους μες απ’ την πυκνή τους πλέξη – γιατί ο Απρίλιος τράβηξε τις βροχές που ο Μάρτιος δεν τόλμησε να ελευθερώσει και ξεδιψά τώρα τ’ ανθισμένα του γόνιμα χώματα, σε όλα τα χρώματα κεντά η γύρη ανθούς επάνω σε πράσινους βλαστούς και οι καρποί δένουν κουκούτσι και το ντύνουν χυμούς
“flower escapes” phot@rt by Aeglie
Dream life’s spring by creating inside your mind any blossoming picture you can imagine; and then, when time comes, spring will bring to blooming every gift.
“water brings forth light” phot@rt by Aeglie
The end of fear comes to meet people climbing up the summits of times, darkness is broken through; memory shapes into flesh everything ever born. New bodies: made from the clay of heavens.
singing we create the world © 
kind of dialogue