
το τραγούδι μας σχηματίζει τον κόσμο και οι ουρανοί, που τον αγκαλιάζουν, θυμούνται το όνομά μας

το τραγούδι μας σχηματίζει τον κόσμο και οι ουρανοί, που τον αγκαλιάζουν, θυμούνται το όνομά μας
Καθώς παίζουμε, αποδίδοντας στους σχηματισμούς των νεφών εικόνες που μόνο εμείς βλέπουμε, αντιλαμβάνομαι τη διαφορά ανάμεσα στην αλήθεια και την πραγματικότητα.
Το γεγονός ότι το ίδιο σύννεφο την ίδια στιγμή δίνει άλλη εικόνα σε μένα και άλλη σε σένα, με οδηγεί να κατανοήσω γιατί η αλήθεια είναι διαφορετική για κάθε άνθρωπο. Διότι είναι η δική του ερμηνεία για την εικόνα που δέχονται τα μάτια του και επεξεργάζεται ο νους του.
Είτε ετυμολογήσουμε την αλήθεια ως απουσία λήθης είτε ετυμολογήσουμε την αλήθεια ως έλλειψη λανθάνοντος, η ερμηνεία της εικόνας αφορά κάθε εγώ ξεχωριστά, διότι ακουμπά στην προσωπική κατανόηση, δηλαδή στον συνδυασμό, τη συσχέτιση και το μέτρο σύγκρισης, που ήδη έχει δημιουργηθεί μες στον νου κάθε ανθρώπου, από τις υπάρχουσες εγγραφές και ανάλογα με τη συχνότητα και τον τρόπο της χρήσης τους.
Πίσω από όλες τις αλήθειες όλων των ανθρώπων, που κοιτάζουν αυτή τη στιγμή τα σύννεφα, ωστόσο, διαρκώς κινείται και διαρκώς σχηματίζεται μια πραγματικότητα: εκεί, πέρα, μακριά, ψηλά, απέναντι, μες στους γαλάζιους ουρανούς, που αγκαλιάζουν τον κόσμο μας, συμβαίνει το σύννεφο, μες στο διαρκές γίγνεσθαι και τη συνεχή ευροή της υδάτινης διαδρομής.
Η υδάτινη οντότητα διαρκώς κινείται και διαρκώς μετασχηματίζεται και συμβαίνει το σύννεφο, η βροχή, το χιόνι, η πηγή, ο ποταμός, η λίμνη, ο ωκεανός και αυτό είναι μια πραγματικότητα σε μόνιμη ευροή, από την οποία πηγάζουν αποτελέσματα που μετακινούνται από τον ένα σχηματισμό στον άλλο και περιμένουν να τα αντιληφθούμε ως τέτοια, αλλά δεν αρκούνται σε αυτό. Η υδάτινη οντότητα, ως μια εύροη πραγματικότητα, μας καλεί, με κάθε σχηματισμό της, να κοιτάξουμε και να δούμε, να αναγνώσουμε και να αναγνωρίσουμε, να γνωρίσουμε την αντικειμενική πραγματικότητά της και να της συστηθούμε με το όνομα του όντος που καθένας από μας είναι.
Για πολλούς ανθρώπους είναι μήνας απολογισμού ο Δεκέμβριος
Με αφορμή τα γενέθλιά μου, στις 11/12, εγώ πάντοτε ξεκινώ τον απολογισμό σχεδόν την πρώτη του μηνός
Ειδικά φέτος, μια τόσο ξεχωριστή χρονιά, έχω πολλά ν’ αντικρίσω, να κοιτάξω και να δώ
Και βλέπω το έτος δύο χιλιάδες και είκοσι ν’ αρπάζει την ανθρωπότητα σφιχτά από το χέρι και να την αναγκάζει να βαδίζει στις κοφυφογραμμές των καιρών της ιστορίας της, για να υποδεχθεί την αλλαγή του ανθρώπου
Και κοιτάζω και βλέπω τη χρονιά του δύο χιλιάδες και είκοσι να αρπάζει σφιχτά από το χέρι την υγεία των ανθρώπων και να την αναγκάζει να βαδίζει στ’ ακροκέραμα του νέφους της στατιστικής, ιχνηλατώντας το θαύμα ανάμεσα στα δεδομένα
Αντικρίζω και κοιτάζω και βλέπω το δύο χιλιάδες και είκοσι να μας αρπάζει σφιχτά από τα χέρια και να μας αναγκάζει να βαδίζουμε στις μύτες των ποδιών, χωρίς καν να μας επιτρέψει να βγούμε έξω από τη μάσκα μιας κατοικίας
Δοκιμάζω να διαρρήξω το φως της ιστορίας
Βλέπω το ξέφωτο στο οποίο μας βγάζει
Αντιλαμβάνομαι: με ό,τι γνωρίζαμε δε μοιάζει
Κοιτάζω κι εμάς και, ναι, διακρίνω: η διαδρομή μας έχει φρεσκάρει
Ελαφρά στους ώμους τα εφόδια, ευέλικτα στον καινούργιο βηματισμό τα πόδια
Έτσι που έχουμε τώρα ανέβει εδώ ψηλά, ατενίζει παντού γύρω με κατανόηση η ματιά, ως της ιστορίας τα πιο μακρινά

“light the sea” phot@rt by Aeglie

“reaching skies” phot@rt by Aeglie
Ανοίγω το μπαλκόνι που βλέπει αδιάλειπτα τη θάλασσα
Σκύβω πάνω από τη βαλίτσα που ταξιδεύει μαζί μου
Τιτιβίσματα, φτερουγίσματα
Μες στο δωμάτιο χελιδόνια
Καμπάνες
Είπε, μπορώ κι εγώ να υποφέρω
Κι εγώ μπορώ να πέθανω, είπε
Μπορείτε κι εσείς ν´ αναστηθείτε
Και δια παντός μπορεί να ζείτε
Αρκεί η ελεύθερη βούληση

“life rainbow” phot@rt by Aeglie

“beyond light” phot@rt by Aeglie

“nude white” phot@rt by Aeglie
Ο χειμώνας, ως εποχή που διανύουμε στην πορεία ενός πνευματικού ταξιδιού, είναι πολύτιμη περίοδος. Ο χειμώνας είναι ευεργετικός. Μας κλείνει μέσα στο σπίτι και μας προστατεύει από τις συνάφειες. Απαιτεί ν’ ανάψουμε τη φωτιά που θα μας ζεστάνει, ενεργοποιώντας το εσωτερικό μας φως. Μας ντύνει με μια κουβέρτα φροντίδα και μας δίνει στα χέρια το βιβλίο της ζωής μας ν’ αναγνώσουμε και την ευκαιρία ν’ αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας στις αληθινές διαστάσεις του. Ο χειμώνας μας προετοιμάζει για την αναρρίχηση στους υψηλούς τόπους, όπου μια αστείρευτη άνοιξη γεννά αδιάλειτα την ομορφιά και απαιτεί από μας την ευδοκία και την εύλογη συμμετοχή στη δημιουργία.

“fall into gold” phot@rt by Aeglie
Το φθινόπωρο είναι πολύ τρυφερή εποχή. Το βλέπεις αυτό στη φύση. Τα φύλλα γέρνουν και μαραίνονται, αφήνουν τη δύναμή τους να τα εγκαταλείψει.
Το παλιό επιτρέπει στη δύναμη του κρύου ανέμου να το αποδυναμώσει. Έτσι θα δώσει πιο γρήγορα, πιο εύκολα τη θέση του στο καινούργιο.
Αυτό συμβαίνει και στον άνθρωπο. Αλλά στον άνθρωπο δεν αρέσει η παρακμή – και αυτό είναι φυσικό, διότι ο άνθρωπος δεν είναι πλάσμα, αλλά είναι ον.
Βαδίζω αργά σε αυτό το πλακόστρωτο, λες η σκιά μου με σέρνει
Ο χειμωνιάτικος ήλιος του μεσημεριού ζεσταίνει τη ράχη μου
Οι γαζίες έχουν εξαπλωθεί με τα λιγνά κλαδιά τους ολάνθιστα
Κόβω έναν μαλακό, στρογγυλό, κίτρινο ανθό που ευωδιάζει
Εισπνέω βαθιά
Εκπνέω αργά
Γεννούν τα σπλάχνα μου χαρά, ελαφράδα, ελευθερία
kind of dialogue