“salty green” phot@rt by Aeglie
Το νερό θυμάται τα δάκρυα
Διακρίνει
Οι κλωστές της βροχής
πλέκουν τη γλυκιά τους θλίψη
Τη στέλνουν απ’ τους ουρανούς
να πλύνει τη σκόνη του κόσμου
Η θάλασσα αγκαλιάζει
την αλμύρα του κόπου τους
Με τον αφρό της καμπυλώνει
τις αιχμηρές άκρες των βράχων
Τα ρυάκια τραγουδούν
τη δροσιά της χαράς τους
Ευφορείται το κορμί της γης
Ανθίζει το θαύμα στους κήπους
“fresh flowered” phot@rt by Aeglie
It’s nobody’s fault
And nothing hurts
I just feel sad
So I sing a song
To form a fresh
Into my mind world
Stars, heavens beyond
Brighten night skies
Beauty into eyes drops
Into hearts delight
Miracles people work
Peace world wide
“light on the rocks” phot@rt by Aeglie
Look at the bright night sky
Look at all those stars
are looking at you tonight
They are also there during day time
You could not see them
with your imperfect eyes
They are beyond sunlight
But they can always look for you
being light
“aloe blooming” phot@rt by Aeglie
Για καιρό επισκεπτόμουν ηλεκτρονικά το Ελπιδοχώρι. Και, παρότι μ’ ενδιέφερε, όλο ανέβαλα την επίσκεψή μου εκεί. Ως που, αφού για άλλη μια φορά ο δρόμος στον οποίο ήθελα να κατευθυνθώ είχε κλείσει, ανακοινώθηκε το Παιχνίδι Μεταμόρφωσης. Το παρακολούθησα τον Φεβρουάριο – με πρόθεση, στόχο και σκοπό να βγω από την αδράνεια.
Ούτε που φανταζόμουν πόσο απλό είναι να γίνει το θαύμα: Θυμήθηκα. Θυμήθηκα όλα εκείνα που γνώριζα και είχα ξεχάσει. Θυμήθηκα ποιος είναι ο δρόμος τον οποίο η καρδιά μου λαχταράει να βαδίζει.
Όλα τα βήματα είναι εύκολα και χαρούμενα τώρα. Και τ’ ανταμώματα ευλογημένα. Οι άνθρωποι, δραστήριοι και φιλόξενοι, υποδέχονται τις καινούργιες συνθήκες, το φρέσκο φως που φανερώνει όλη την ομορφιά του ανθρώπου.
Μαζί τους θα μοιραστώ το πρώτο σαββατοκύριακο του Ιουνίου. Μαζί θα μοιραστούμε ό,τι διαθέτουμε. Και, είστε όλοι ευπρόσδεκτοι.
Η Κυριακή το μεσημέρι ορίστηκε ως ώρα της δικής μου προσφοράς. Και ό,τι διαθέτω είναι η ποίηση.
Όλοι μαζί την Κυριακή, 2 Ιουνίου, μεσημέρι στο Ελπιδοχώρι, θα διανύσουμε αιώνες γνώσης μέσα από κείμενα που θα μας διηγηθούν μια άλλη αφήγηση της πραγματικότητας: Ο δημιουργός είναι μουσουργός, ο κόσμος είναι μουσική κι εμείς, ως κύτταρα στο κορμί του σύμπαντος κόσμου, πλασμένοι από μουσική. Ταυτόχρονα, μουσουργοί και συνδημιουργοί οι ίδιοι, παρατηρούμε ότι ο λόγος, που εκφέρουμε, που τραγουδούμε, υλοποιείται στον κόσμο μας – και, αφού ελέγξουμε αν αυτός ο λόγος εκφράζει την αλήθεια μας, εναρμονίζουμε το τραγούδι μας με την βαθύτερη βούληση της ψυχής μας.
“love wall” phot@art by Aeglie
οι τοίχοι τώρα πια δε μας χωρίζουν
“vernal equinox” phot@rt by Aeglie
Κάτι φρέσκο κυκλοφορεί στην πολιτεία
Αν και το παλαιό κάνει πολλή φασαρία κατά την αποδόμησή του και προσπαθεί απεγνωσμένα να παρασύρει την προσοχή και σπέρνει στους δρόμους άστεγους – όχι αδέσποτους, ωστόσο
Μια γλυκιά συγκίνηση τυλίγει αυτή τη θλίψη καθώς βαδίζω αντικρίζοντας όλες τις αποδείξεις της παρακμής
Κοιτάζω τους ανθρώπους στα μάτια κι εκείνοι ανταποκρίνονται
Η επίγνωση ανοίγει τα βλέμματα
Η άνοιξη είναι αναπόφευκτη
“scarlet flourishes” phot@rt by Aeglie
Αργά, σταθερά φεγγίζει πάνω από τις κορυφογραμμές το μπλε
Μια γραμμή διάκριση στην αρχή, ανάμεσα ουρανό και γη
Ύστερα, σιγά σιγά, ο ήλιος ανοίγει το πέπλο της νύχτας
κρυμμένος ακόμα, πίσω από κυρτές ράχες αρχαίας πέτρας
Λίγα αστέρια αντέχουν να με βλέπουν μες στο πρωινό γαλάζιο
Η νύχτα συμβαίνει για ν’ αναγνωρίζουμε το μακρινό τους φως
Χαμογελώ, μακριά εκεί πάνω, την ευγνωμοσύνη μου
στη σοφία του γαλανού στερεώματος που μας αγκαλιάζει
και στρέφω τα μάτια μου ολάνοιχτα στο πλούσιο και φρέσκο φως
“rock against waters” phot@rt by Aeglie
η θάλασσα έστεκε ακίνητη, νωρίς το απόγευμα, κάτω απ’ τον ήλιο που έκρυβε η σκόνη της ερήμου κι ο άνεμος ανεπαίσθητα άγγιζε τα χέρια μου, ενώ το κύμα ακουγόταν δυνατά και βίαια να σκάει στην ακτή: ένας κυματισμός από τα βάθη της έβγαινε, από τα υπόγεια και τα υποταγμένα, από τα σπλάχνα της κι άφριζε στην ακροθαλασσιά και χτυπούσε τους βράχους, έσπρωχνε τα βότσαλα, έσερνε την άμμο – απαιτούσε χώρο για τ’ αλμυρά νερά της, δίχως στο παραμικρό να ενοχλεί τους ψαράδες που είχαν ανοιχτεί
“sunset blue mirror” phot@rt by Aeglie
Εσπερινά χρώματα ξαπλωμένα ψηλά σε όλο το θόλο. Αλλού σκιερά – εκεί όπου ο ήλιος έχει κιόλας βασιλέψει, αλλού φωτεινά – εκεί που ακόμα ο ήλιος βλέπει. Άλλοτε διάφανα – στον αίθριο ουρανό, άλλοτε συμπαγή – όπου ο βοριάς σηκώνει σύννεφα. Ανατολικά, μια πράσινη πλατιά κορδέλα πάνω από τη λοφογραμμή. Πράσινο σαν αυτό που βλέπουμε στις θάλασσες, αλλά πιο φωτεινό, σαν χαμογελαστό.
Είναι αρκετά χρόνια – οδηγούσα, θυμάμαι – η Ελένη Καραϊνδρου έδινε συνέντευξη στο Τρίτο Πρόγραμμα. Έλεγε: την πρώτη φορά που αντίκρισα τη θάλασσα νόμιζα ότι ήταν ο ουρανός ανάποδα.
Άραγε, πώς είναι τα πλάσματα που ζουν στους βυθούς των ουρανών; Σίγουρα αναπνέουν καθαρό οξυγόνο: τα φλογίζει και δεν τα καίει. Σίγουρα εργάζονται με χαρούμενο μόχθο: τα εμπνέει, δεν τα μαραίνει. Σίγουρα η κρίση τους είναι σοφή: τα πλουτίζει και δεν τα στερεί.
Ο άνθρωπος και ο ουρανός του. Πάντα ψηλά κοιτάζουμε για να μπορέσουμε να δούμε το καλλίτερο. Από εκεί περιμένουμε τη συντέλεια του κόσμου: καλούμε, δηλαδή, τους ουρανούς να συντελέσουν ώστε να κάνουμε με τη συμβολή τους τον κόσμο μας τέλειο.
“created to create” phot@rt by Aeglie
Ως και η θάλασσα σωπαίνει, ήσυχη τη σέρνει ο άνεμος στα πόδια μου, γυμνά, τόσο δα βυθισμένα στη μαλακή άμμο, βρεγμένη αλμύρα
Ο ήλιος φεύγει απέναντι στα μάτια μου, ποτάμι πλατύ φως απλώνει, με καλεί, βαδίζω προς το μέρος του, το νερό ψηλώνει
Βουτώ αθόρυβα, αφήνω το μπλε να με κρατά ελαφριά στη ράχη του, κλείνω τα μάτια, χρώματα έχουν φωλιάσει
Η ακτή επιστρέφει στην εσπερινή σκιά, λίγη ψύχρα εκπνέει ο αέρας, πουλιά σε φιλόξενες φυλλωσιές
Η διαδρομή δεν αποφεύγει τη νύχτα κι ο ουρανός έχει ανάψει τ’ αστέρια μου
singing we create the world © 
kind of dialogue