singing we create the world ©

Στεκόμουν στη βόρεια είσοδο του Πεδίου του Άρεως, πίσω από τη Γεωγραφική Υπηρεσία. Ένα νεαρό κορίτσι με πλησίασε:

— Τι συμβαίνει; Κάνει κάτι παράξενο;

Ένας άντρας κρατούσε ένα σκίαστρο, καλύπτοντας τα πλαϊνά παράθυρα του αυτοκινήτου. Από μέσα ακουγόταν το κλάμα ενός μωρού.

— Να του μιλήσουμε; της είπα. Με ακολούθησε.

— Καλημέρα. Χρειάζεστε βοήθεια με το μωρό;

— Του κρατάω σκιά.

— Αλλά θα πρέπει να έχετε και κάποιο παράθυρο ανοιχτό.

— Είναι τα μπροστινά. Η μαμά του είναι μέσα.

Ο άντρας απάντησε ήρεμα, χωρίς να ενοχληθεί. Το κλάμα δεν ήταν ανησυχητικό. Αποχωρήσαμε.

Ευχαρίστησα το κορίτσι.

— Ίσως να μην τολμούσα να του μιλήσω μόνη μου.

— Better safe than sorry, μου απάντησε.

Πόσο αγαπώ αυτούς τους νέους. Έχουν την αγγλική γλώσσα στο στόμα με φυσικότητα, και την προθυμία στην καρδιά με γενναιοδωρία.

ΥΓ: [1] Το περιστατικο συνέβη χτες [2] Η εικόνα είναι κατασκεύασμα της τεχνητής νοημοσύνης [αυτή με τον κότσο είμαι εγώ;]