Βαδίζω απ’ το πάρκο την επιστροφή
Κι ατενίζω απέναντι φωτισμένες
Βιτρίνες γεμάτες χρυσόσκονη
Χάρτινα αστράκια χρωματιστά
Αίφνης, ένας όγκος στα πόδια μου
Ένα πάπλωμα αδέσποτο, κάποιος
Κοιμήθηκε στο απάγκιο του κάδου
Ξεδιπλωμένο όπως το πρωινό κρεβάτι
Ίσως τον τελευταίο άστεγο ύπνο του
Δεκέμβρης της γιορτής, μόλις
Λίγα λεπτά απ’ τη χειμερινή ισημερία
Έχουν επιμηκυνθεί οι ώρες της ημέρας
Ενώ η νύχτα πάντα εδώ περισσεύει
Οι μέρες χλιαρές, η συννεφιά δίχως
Το παραμικρό σημάδι εκπλήρωσης
Η βροχή συνεχίζει να αναμένεται
Το χώμα, ωστόσο, δεν ανυπομονεί
Χλωμά φύλλα στεγνά, απ’ τα δέντρα
Αργά πέφτουν, αιωρούνται λίγο
Ένα ελαφρύ αεράκι μες στο δάσος
Τάχα να εξαπατήσει τη βαρύτητα
Μια κίτρινη ζώνη φαρδιά, η δύση
Του ήλιου ζωγραφίζει τον ουρανό
Εκεί που ούτε σύννεφα κάλυπταν
Ούτε αίθριος άπλωνε ο τόπος του
Θολώνει το αόρατο κι αν μ’ αγαπάς
Μην κρατάς αιχμάλωτο το βλέμμα μου
Κι οι δυο εμπρός μαζί ας κοιτάξουμε
Να δούμε ό,τι είμαστε ο κόσμος αύριο
“sky welcomes sun” phot@rt by Aeglie
τα χρώματα που βάφει ο ουρανός ζηλεύει τ’ όνειρό μου
ο χιονάνθρωπος
Πρέπει να ξέρει κανείς από χειμώνα
Για ν’ ατενίσει την παγωνιά και τα κλαδιά
του πεύκου σκεπασμένα με χιόνι.
Και να ‘χει ζήσει στα κρύα για καιρό
Για ν’ αντικρίσει τους κέδρους τυλιγμένους στον πάγο,
Τα ερυθροέλατα ν’ αστράφτουν άγρια από μακριά
στον ήλιο του Γενάρη. Κι όχι να
δυστυχεί στον ήχο του ανέμου,
Στον ήχο των λίγων φύλλων,
Που είναι ο ήχος της γης
Γεμάτης απ’ τον ίδιο άνεμο
Που φυσά στον ίδιο γυμνό τόπο
Γιατί ο ακροατής, που ακούει στο χιόνι
Και είναι τίποτα ο ίδιος, αντικρίζει
Το τίποτα που δεν είναι εκεί και το τίποτα που είναι.
Από μακριά η πόλη
ένα βούισμα ανεπαίσθητο
αχνός αχός άλλου κόσμου
κρυμμένη μέσα σε
μια θάλασσα από σύννεφα
Ο δρόμος συνεχίζει
στην άκρη του γκρεμού
με σίγουρο βήμα
διαχωρίζει τα δάση
διασχίζει την πέτρα
Η τελευταία πλαγιά
λευκός εξώστης
κρεμασμένος
με διάφανο δίχτυ
από το στερέωμα
Η κορυφή το κατώφλι
στην ειρήνη του σύννεφου
στη διαύγεια της σκίασης
στο τραγούδι της σιωπής
“naked before sky” phot@rt by Aeglie
Σηκώνεις το βλέμμα απ’ την παλιά πληγή και τον αρχαίο θρήνο, που κρατούσαν την όρασή σου όμηρη
Μάτια γυμνά στο φως
Δεμάτια αχτίδες απ’ τους πέρα ήλιους ιππεύουν τους ανέμους κι έρχονται, λούζουν το κορμί σου, ξεϋφαίνουν τα πέπλα: το ‘όχι’ το ‘δεν’ το ‘μη’
Σώματα μπρος στους νόμους
Λόγια διαλαλούν στα πέρατα την ιστορία του κόσμου, τα στοιχεία τραγουδούν την ύλη τους, ονομάζονται τα πλαστά μας όνειρα, βαφτίζονται τα μέλλοντα, να ‘ρθουν
Οι άνθρωποι ενώπιον της βούλησής τους
Άστρα μεσουρανούν στον ύπνο του ανθρώπου και πέφτουν νύχτες στο χαμό τους να φωτίσουν την πλάνη που πληγώνει τη γη: ο άνθρωπος επιμελώς ασκείται στο ενάντιο της επιθυμίας του
Οδηγώ στον επαρχιακό δρόμο, ανάμεσα στις λυγερές λεύκες με το φρέσκο φύλλωμα. Ο ουρανός ψηλά, μακριά, πέρα απ’ τα χρυσοπράσινα φύλλα αρχίζει να κλείνει αν και το απομεσήμερο είναι ακόμα φωτεινό. Τα σύννεφα, που έπαιζαν, πυκνώνουν σταδιακά, βαραίνουν, συνοφρυώνονται. Ο θόλος έχει κατέβει πια πάνω απ’ τις κορυφές των δέντρων. Το φως αποτραβιέται. Η ώρα μοιάζει εσπερινή. Νιώθω την ακινησία γύρω. Νιώθω ότι πληγώνω την ειρήνη της γης που θέλει ν’ αφοσιωθεί στην προσμονή. Σταματώ στην άκρη το αυτοκίνητο. Απόλυτη ησυχία. Ούτε ο άνεμος δεν κινείται. Όλη η φύση περιμένει. Ακούω το χώμα ν’ ανασαίνει τη δίψα του. Ανοίγουν ουρανοί.
η επίγνωση του ταξιδευτή
Όπου κι αν πας οι άλλοι λείπουν
Νιώθεις το χώρο που αφήνουν
σε κάθε ξένο τοπίο.
Καθησυχάζεις μερικούς με κάρτες.
Οι άλλοι, διαρκώς στο νου σου,
μιλούν σε ανύποπτο χρόνο.
Φεύγεις με ορμή πέρα απ’ τα σύνορα
Δεν τα δείχνει ο παλιός χάρτης
που μελετάς σε κάθε στάση,
το χαρτί μετατρέπεται σε χώρο,
το φως ξεδιαλύνει τις πόλεις,
τους δρόμους, τους φίλους, τις αναμνήσεις.
Που σε φέρνει η ώρα τέτοιαν
ώρα; Τι απόσταση θα διανύσεις
πριν πάρει σχήμα το παρελθόν;
Ούτε κλίμακες, ούτε μύθοι για ερμηνεία
κενές εκφράσεις, άδειοι προορισμοί
στα πρόσωπα που ποθείς.
Ξέρεις πάντα ποιος δεν είναι εκεί
και στρέφεις με προσδοκία
εκεί όπου κάποιος θα έπρεπε να είναι.
“build spring” phot@rt by Aeglie
Οι σκιές κοιτάζουν την ανατολή
ενώ ο άνεμος έχει κοπάσει
την ώρα που βρέχεις την αυλή και
λάμπει το πλακόστρωτο
Το χώμα κρυμμένο κάτω απ’ τα φυτά
– γεμάτος ο κήπος σου –
ευωδιάζει,
ανακουφίζει τη δίψα του
Τα πράσινα φύλλα ελαφρύνονται
σαν φεύγει από πάνω τους
η σκόνη του μεσημεριού
Ακούω την ανάσα τους
να χορταίνει εσπερινό φως
Τα άνθη δυναμώνουν το χρώμα τους
κι αιχμαλωτίζουν τη ματιά μας
Στρώνεις το τραπέζι έξω
Τα χελιδόνια γυρίζουν στη φωλιά
κάτω απ’ τη στέγη της βεράντας
“song created isle” dr@wing by Aeglie
Το τραγούδι μας
σχηματίζει τον κόσμο.
Χαρά απνευστί!
singing we create the world © 
kind of dialogue