singing we create the world ©

Πέρασα μέσα από το καλοκαίρι που έχει τη μεγάλη μέρα λιόπυρη και τη μικρή του νύχτα τρυφερή
Τράβηξαν οι ρίζες μου βαθιά να ξεδιψάσω και οι φυλλωσιές τραγούδησαν νωχελικά τα μυστικά του εδάφους
Θυμάμαι, εκείνο το μεσημέρι, δυο παιδιά στη σκιά μου, πώς δόθηκαν ολοκληρωτικά το ένα στο άλλο
Ύστερα τα κοίμισα και ωρίμασα απογευματινούς καρπούς
Όλη νύχτα θρέφονταν το κύτταρο της γης που είχα μετασχηματίσει κι έλεγαν ιστορίες, από άλλες ώρες και άλλα χώματα, όπως τις έσταζε στον ουρανίσκο ο χυμός
Είναι άπειρο το ταξίδι στο βερύκοκο που δαγκώνεις

english version

“blue mirror” phot@rt by Aeglie

Αυτή η θλίψη με ησυχάζει
Τα σύννεφα φέρνουν κοντά τον ουρανό
Η σκιά δε μου κρύβει τα μάτια σου
Μαλακά ακουμπάς το χέρι μου
Σωπαίνεις αλλού
Περπατάμε μαζί τόσα χρόνια
Από τότε που έφυγες
Βαδίζεις στο πλάι μου
Σε βλέπουν μυστικά τα παιδιά

“city sunset” phot@rt by Aeglie

Ο ήλιος έχει πάει απ’ την άλλη πλευρά
Και το εσπερινό γαλανό μας επιτρέπει
Για λίγο να δούμε, ταξιδεύοντας δυτικά
Τα άστρα που όλη τη μέρα μας έβλεπαν
Καθώς φεύγουν πέρα απ’ τον ορίζοντα

Ρίχνω τα φώτα μου στο δρόμο που οδηγώ
Η πόλη κεντάει το σχήμα της στη νύχτα
Ανάβει τις πλατείες και τους δρόμους
Ανάβουν τα σπίτια τους οι γειτονιές

Αργότερα, στην επαρχιακή διαδρομή
Τη λουσμένη από φεγγάρι ολόγιομο
Χαμηλώνω τα φώτα, τις ταχύτητες
Η νύχτα δεν είναι πάντα σκοτάδι

Μακριά, χαμηλά, λάμπει η θάλασσα
Φέγγουν οι βράχοι που φεύγουν πίσω
Μου δόθηκε να ονομάσω τον κόσμο
Άραγε, στη γλώσσα των αγγέλων
Ποια λέξη λέει τον άνθρωπο;

Αφήνω τον ήλιο να πάρει τη μέρα δυτικά
και συνεχίζω να οδηγώ νότια
την εσπερινή ώρα
Φέγγει ο ουρανός
Θα ‘ναι το φεγγάρι ολόγιομο, λες
Εδώ είσαι, πλάι μου, φοράς λευκό πουκάμισο
Και, να τη, ξαφνικά, η χλωμή σφαίρα
εκεί που ο δρόμος βλέπει την ανατολή
αντίκρυ μου
Μόλις που έχει σκαρφαλώσει τον ορίζοντα
κι απ’ την αραιή συννεφιά έχει ντυθεί
μια ζώνη ίριδα

«Πάρε ομπρέλα, πάρε ομπρέλα» διαλαλεί ένα νεαρό αγόρι
Κόσμους και καιρούς μακριά απ’ τον αγαπημένο του τόπο
Πλησιάζω και τον βλέπω να κοιτάζει τη μικρή ομπρέλα
που κρατώ κλειστή στο χέρι μου
Λέει κάτι παράξενο, κελαρυστό, χαμογελώντας
Δεν ξέρω τις λέξεις που του τραγουδούσε η μητέρα του
Ξέρω ότι και σ’ εκείνον αρέσει να περπατά στη βροχή
στη γλώσσα του