“salty green” phot@rt by Aeglie
Το νερό θυμάται τα δάκρυα
Διακρίνει
Οι κλωστές της βροχής
πλέκουν τη γλυκιά τους θλίψη
Τη στέλνουν απ’ τους ουρανούς
να πλύνει τη σκόνη του κόσμου
Η θάλασσα αγκαλιάζει
την αλμύρα του κόπου τους
Με τον αφρό της καμπυλώνει
τις αιχμηρές άκρες των βράχων
Τα ρυάκια τραγουδούν
τη δροσιά της χαράς τους
Ευφορείται το κορμί της γης
Ανθίζει το θαύμα στους κήπους
ο άνθρωπος είμαι, που αναγνώρισε ανάμεσα στο καλό και το κακό
επιλέγω να ζήσω την καλλίτερη εκδοχή του εαυτού μου
επικαλούμαι την ανάπτυξη, την πρόοδο, την εξέλιξη – ώστε
από εκείνο το σημείο, κάθε μέρα, να βαδίζω επάνω και εμπρός
ακούω προσεχτικά την αναπνοή μου:
εισπνέει ομορφιά και εκπνέει θαυμασμό
εξαπλώνω ήσυχα, αθόρυβα, σταθερά τη βούληση μου
με αλφαβητική σειρά:
αγάπη, αθανασία, ελευθερία, ειρήνη, ευημερία, χαρά
είμαι η γυναίκα και τα παιδιά όλου του κόσμου είναι παιδιά μου
θερμά παρακαλώ τη γη, τη μάνα
να γίνει ο παράδεισός τους
και να τα θρέψει με το θαύμα
“love wall” phot@art by Aeglie
οι τοίχοι τώρα πια δε μας χωρίζουν
“handful’s flowering” phot@rt by Aeglie
Η νύχτα αργεί το βήμα της, αφήνει χώρο από το χρόνο της στην ημέρα
Η μέρα επιμένει, ζεσταίνει τα μεσημέρια της, ανοίγει τα παράθυρά μας
Ο περίπατος βγαίνει ελαφροντυμένος σε καινούργιες διαδρομές
Ολόφρεσκο πράσινο εκεί που είχε καεί το περασμένο καλοκαίρι
Η φύση διορθώνει, θεραπεύει, ελευθερώνει τα τραύματα
Η πληγωμένη γη γίνεται γόνιμο χώμα για τη ζωή από την αρχή
“vernal equinox” phot@rt by Aeglie
Κάτι φρέσκο κυκλοφορεί στην πολιτεία
Αν και το παλαιό κάνει πολλή φασαρία κατά την αποδόμησή του και προσπαθεί απεγνωσμένα να παρασύρει την προσοχή και σπέρνει στους δρόμους άστεγους – όχι αδέσποτους, ωστόσο
Μια γλυκιά συγκίνηση τυλίγει αυτή τη θλίψη καθώς βαδίζω αντικρίζοντας όλες τις αποδείξεις της παρακμής
Κοιτάζω τους ανθρώπους στα μάτια κι εκείνοι ανταποκρίνονται
Η επίγνωση ανοίγει τα βλέμματα
Η άνοιξη είναι αναπόφευκτη
“scarlet flourishes” phot@rt by Aeglie
Αργά, σταθερά φεγγίζει πάνω από τις κορυφογραμμές το μπλε
Μια γραμμή διάκριση στην αρχή, ανάμεσα ουρανό και γη
Ύστερα, σιγά σιγά, ο ήλιος ανοίγει το πέπλο της νύχτας
κρυμμένος ακόμα, πίσω από κυρτές ράχες αρχαίας πέτρας
Λίγα αστέρια αντέχουν να με βλέπουν μες στο πρωινό γαλάζιο
Η νύχτα συμβαίνει για ν’ αναγνωρίζουμε το μακρινό τους φως
Χαμογελώ, μακριά εκεί πάνω, την ευγνωμοσύνη μου
στη σοφία του γαλανού στερεώματος που μας αγκαλιάζει
και στρέφω τα μάτια μου ολάνοιχτα στο πλούσιο και φρέσκο φως
“rock against waters” phot@rt by Aeglie
η θάλασσα έστεκε ακίνητη, νωρίς το απόγευμα, κάτω απ’ τον ήλιο που έκρυβε η σκόνη της ερήμου κι ο άνεμος ανεπαίσθητα άγγιζε τα χέρια μου, ενώ το κύμα ακουγόταν δυνατά και βίαια να σκάει στην ακτή: ένας κυματισμός από τα βάθη της έβγαινε, από τα υπόγεια και τα υποταγμένα, από τα σπλάχνα της κι άφριζε στην ακροθαλασσιά και χτυπούσε τους βράχους, έσπρωχνε τα βότσαλα, έσερνε την άμμο – απαιτούσε χώρο για τ’ αλμυρά νερά της, δίχως στο παραμικρό να ενοχλεί τους ψαράδες που είχαν ανοιχτεί
Κυνηγώ τη νύχτα στην εθνική οδό – και τη διώχνω. Μια ρόδινη κορδέλα ανατολή σηκώνει το αυγερινό διαμάντι στο μέτωπό της. Αίθρια εξημερώνει η παγωμένη ημέρα την καρδιά του χειμώνα. Ο αέρας παίρνει την εκπνοή μου πέρα. Πέρα μακριά χιονισμένα απάτητα. Το πάλλευκο φτάνει κορυφή, πέφτοντας από ψηλά
“sunset blue mirror” phot@rt by Aeglie
Εσπερινά χρώματα ξαπλωμένα ψηλά σε όλο το θόλο. Αλλού σκιερά – εκεί όπου ο ήλιος έχει κιόλας βασιλέψει, αλλού φωτεινά – εκεί που ακόμα ο ήλιος βλέπει. Άλλοτε διάφανα – στον αίθριο ουρανό, άλλοτε συμπαγή – όπου ο βοριάς σηκώνει σύννεφα. Ανατολικά, μια πράσινη πλατιά κορδέλα πάνω από τη λοφογραμμή. Πράσινο σαν αυτό που βλέπουμε στις θάλασσες, αλλά πιο φωτεινό, σαν χαμογελαστό.
Είναι αρκετά χρόνια – οδηγούσα, θυμάμαι – η Ελένη Καραϊνδρου έδινε συνέντευξη στο Τρίτο Πρόγραμμα. Έλεγε: την πρώτη φορά που αντίκρισα τη θάλασσα νόμιζα ότι ήταν ο ουρανός ανάποδα.
Άραγε, πώς είναι τα πλάσματα που ζουν στους βυθούς των ουρανών; Σίγουρα αναπνέουν καθαρό οξυγόνο: τα φλογίζει και δεν τα καίει. Σίγουρα εργάζονται με χαρούμενο μόχθο: τα εμπνέει, δεν τα μαραίνει. Σίγουρα η κρίση τους είναι σοφή: τα πλουτίζει και δεν τα στερεί.
Ο άνθρωπος και ο ουρανός του. Πάντα ψηλά κοιτάζουμε για να μπορέσουμε να δούμε το καλλίτερο. Από εκεί περιμένουμε τη συντέλεια του κόσμου: καλούμε, δηλαδή, τους ουρανούς να συντελέσουν ώστε να κάνουμε με τη συμβολή τους τον κόσμο μας τέλειο.
“created to create” phot@rt by Aeglie
Ως και η θάλασσα σωπαίνει, ήσυχη τη σέρνει ο άνεμος στα πόδια μου, γυμνά, τόσο δα βυθισμένα στη μαλακή άμμο, βρεγμένη αλμύρα
Ο ήλιος φεύγει απέναντι στα μάτια μου, ποτάμι πλατύ φως απλώνει, με καλεί, βαδίζω προς το μέρος του, το νερό ψηλώνει
Βουτώ αθόρυβα, αφήνω το μπλε να με κρατά ελαφριά στη ράχη του, κλείνω τα μάτια, χρώματα έχουν φωλιάσει
Η ακτή επιστρέφει στην εσπερινή σκιά, λίγη ψύχρα εκπνέει ο αέρας, πουλιά σε φιλόξενες φυλλωσιές
Η διαδρομή δεν αποφεύγει τη νύχτα κι ο ουρανός έχει ανάψει τ’ αστέρια μου
singing we create the world © 
kind of dialogue