Στην πρασιά της Σανταρόζα είναι καθισμένοι κι έχουν πλάι απλώσει τα ρούχα τους που βρήκαν τρόπο στ’ αφιλόξενα να πλύνουν
Ένα παιδί παίζει με τόπι:
Οφείλουμε να διαγράψουμε τον πόλεμο από τα αρχεία της συνειδητότητας ώστε η ανθρωπότητα να μην επαναλαμβάνει την υλοποίησή του
Οφείλουμε στη θέση του να μην αφήσουμε κενό παρά να εγγράψουμε με δύναμη και κίνηση και χρώματα την ειρήνη, την εφευρετική εργασία, την ευεργετική δημιουργία
Οφείλουμε να ορίσουμε από την αρχή: η ζωή είναι γιορτή
το τέλος του χειμώνα
Πάνω απ’ τον ήσυχο κόσμο, κελαηδά ένα πουλί
ξυπνώντας μονάχο μες στα μαύρα κλαδιά.
Θέλεις να γεννηθείς. Θα γεννηθείς.
Πότε άραγε η οδύνη μου έγινε
εμπόδιο στην ηδονή σου;
Ρίχνεσαι μπρος
μες στο σκοτάδι και το φως ταυτόχρονα
με διψασμένες αισθήσεις
λες κι είσαι κάτι καινούργιο, που θέλει
να εκδηλωθεί
όλο λαμπρότητα, όλο ζωντάνια
δε σκέφτεσαι
τι θα σου κοστίσει,
δε φαντάζεσαι τον ήχο της φωνής μου
παρά σαν κάτι δικό σου –
δε θα την ακούσεις στον άλλο κόσμο,
οπωσδήποτε όχι καθαρά,
όχι σε κελαηδισμό ή φωνή ανθρώπου,
όχι τον αγαπημένο ήχο, μόνο
μια επίμονη αντήχηση
μια βοή που λέει αντίο, στο καλό –
την ίδια αδιάκοπα φράση
που μας δένει μαζί.
ο έρωτας οδηγεί την ελευθερία
“together” phot@art by Aeglie
Το να συγχωρείς είναι της σοφίας:
είναι ειρήνη, ανοιχτή γαλάζια ακύμαντη πρωινή βαρκάδα
Το να ζητάς συγχώρεση είναι της γενναιότητας:
είναι η μάχη του ήλιου που είσαι και παραδίνεσαι στην αγκαλιά μου νικητής
“blue mirror” phot@rt by Aeglie
το κορμί απλωμένο πάνω στην αρχαία ζεστή πέτρα
μάτια ελαφρά κλειστά: αναλύει χρώματα ο ήλιος του μεσημεριού κάτω απ’ τα βλέφαρά μου
το εντός μου φως ακούει την ησυχία, σηκώνει τα πέπλα
ο κόσμος γεννιέται αδιάλειπτα μέσα μου
ανοίγω το βλέμμα: άνεμος χορεύει ψηλά
λικνίζονται αθόρυβες, φρεσκόφυλλες οι κορυφές της αιώνιας λεύκας
“lunar july” phot@rt by Aeglie
Κάτι, αίφνης, την ανάσα του ήχου αιχμαλωτίζει
Μια μυρωδιά, μια γεύση από άλλη καμπύλη
Και ο άνθρωπος – ο πριν γίνει –
Εκτροχιάζει τη σύνθεσή του
Την υφασμένη στον αργαλειό του ουρανού
Την κεντημένη τις κλωστές των ήλιων
Αγκιστρώνει την τροχιά της βαρύτητας
Και πέφτει στο έδαφος με σπαραγμό
Σύννεφο σκόνη σηκώνει, τυλίγεται
Αναδύεται χώμα
Γνέθει τη λησμονιά και ντύνεται
Τη στολίζει με τις γέφυρες του χρόνου
Γυρεύει την ειρήνη του στον πόλεμο
Θρέφει τη φθορά με μόχθο
Διασπά τη σύνθεσή του:
Το κάλλιο, το νάτριο, ο φώσφορος
Ο άνθρωπος είναι απαρηγόρητος
Κολυμπά, από την αφετηρία των καιρών
Τον αστρόφωτο ωκεανό του στερεώματος
Γη γαλανή σειρήνα τον μαγεύει
Λησμονεί τη σύνθεση
Ονομάζει από την αρχή: η καλημέρα
Η σκιά του βράχου το μεσημέρι
Το σφύριγμα του ανέμου στην ερημιά
Το αρχαίο λάθος των θεών τυφλώνει
Κρύβεται: σκεπάζει το φως που είναι
Με πέπλα πυκνοϋφασμένους μύθους
Δε γεμίζει το μικρό ούτε χωράει στο μεγάλο
Αναζητά τη σύνθεσή του
Ακυρώνει το εγώ σε μι’ αγέλη εμείς
Αφαιρεί ζωή
Απεγνωσμένα να ενωθεί στον προορισμό
Ώσπου ένα κρεσέντο της ορχήστρας
Διαρρηγνύει τη λήθη της ακοής του
Ο ανθός της όρασης ανοίγει στο φως του ήχου
Η γνώση χαραγμένη στα κύτταρα
Συνθέτει τη μνήμη
Η ομορφιά, ο θαυμασμός, η βαθιά ανάσα
Η πρώτη αιτία της περιπέτειας:
Η βούληση να μεταγγίσει στην ύλη το πνεύμα
“little mermaid’s cave” phot@art by Aeglie
μι’ απόστροφος φεγγάρι
μια μικρή λευκή καμπύλη
ανάμεσα στα σύννεφα
στον γκριζογάλανο
πίνακα
του εσπερινού ουρανού:
λες να ‘φυγε
το καλοκαίρι;
βραδιάζει πιο νωρίς
αργότερα ξημερώνει
ψυχραίνει το πρωί
τα ξέσκεπα πόδια
αλλά
αργά το μεσημέρι
νωρίς το απόγευμα
τ’ αγκαλιάζει πάντα
η θάλασσα
Έδωσε δικαίωμα στις λέξεις να υποστηρίξουν το ψεύδος: απέκτησα την κόρη μου
Έτσι δρομολόγησε τη δικαιολογία κι ακολούθησε ασφαλής την πλάνη: μου ανήκει η κόρη μου
Ένα καυτό αύγουστο μεσημέρι την πυροβόλησε κατάματα – μαρτύρησε ο παντόπτης άργος – στ’ ανοιχτά, ανάμεσα γεύμα και τσιγάρο
Με προσοχή διακρίνει τις λέξεις να λένε την αλήθεια: έφερα στον κόσμο την κόρη μου
Όσο είναι μικρή τη σηκώνει ψηλά να βλέπει μακριά τη ζωή στην οποία ανήκει
Καθώς μεγαλώνει στέκεται στην άκρη μην της κρύψει στιγμή τη θέα στη ζωή που της ανήκει
“sky spring” phot@rt by Aeglie
Μια φέτα μανταρίνι κρέμεται στο δυτικό ορίζοντα
Φλόγες μιας στιγμής σχίζουν το βορινό ουρανό
Η ευχή μου είναι πάντα στην άκρη των χειλιών
Χαρά: η θρεπτική τροφή του πνεύματος εντός μου
Κάθομαι στην άκρη του περιβολιού που ποτίζεται
Λίγες ψιχάλες βρέχουν τα γυμνά μου πόδια
Γέρνω πίσω, απέναντι στο σκοτεινό στερέωμα
Μακριά από τα φώτα της πόλης, ακάλυπτη,
εκτεθειμένη στο φως του σύμπαντος
Η επάνω θάλασσα κεντημένη απ’ τους αγγέλους
Είναι αθάνατος ο ελεύθερος άνθρωπος
και αναλαμβάνει τον προορισμό του:
αλλάζει τον κόσμο
singing we create the world © 
kind of dialogue