singing we create the world ©

‘’small white flames’’ phot@rt by Aeglie

α, πώς θεριεύει θυμωμένος ο νοτιάς και ξαναμένος σηκώνεται τον άνεμο και κυνηγά και φουσκώνει κύματα στους βράχους πάνω τα πετά

από τις ερήμους ξεσηκώνει τη σκόνη και απλώνει στους ορίζοντες, τη θέα γύρω σου θολώνει και θέλεις μέσα σου να στρέψεις και να κρύβεσαι

αλλά τότε μαλακώνει και γλυκαίνει, χαμηλώνει και σ’ αφήνει στο φως που είσαι να λουστείς και βαραίνει τα σύννεφα και φέρνουν τη βροχή

αφού ξεπλύνει την πόλη, ξεδιψάσει τη γη, γεμίσει τα ρυάκια, τραγουδήσει τα νερά, τη ράχη του γυρνά, δίνει τότε τη θέση του στον ψυχρό και διαυγή βοριά

άραγε φεύγει για να πάει τη σκόνη και τη θέρμη του αλλού και ίσως μακριά ή μένει κρυμμένος στη σπηλιά του και μελετά τα πάθη εντός του, με την καινούργια σοφία που του χάρισε αυτός ο φρέσκος γύρος του κόσμου