singing we create the world ©

Το φεγγάρι γεμίζει κι ανατέλλει μες στο μεσημέρι. Ένα λευκό μπαλόνι σκαρφαλώνει τον αίθριο ουρανό. Βαδίζω ψηλά πλάι στη θάλασσα, ανάμεσα στους ευκαλύπτους, τις μικρές ελιές, τα πεύκα. Κανείς όσο φαίνεται. Στέκομαι. Κανείς όσο ακούγεται. Και μόνο η ανάσα του ανέμου. Μένω ακίνητη κάτω απ’ αυτή τη σκιά. Πουλιά. Κι ένας ήσυχος κυματισμός. Κοιτάζω γύρω: τα νερά χρυσά κι ασημένιοι βράχοι.
Ψηλά, τα κάστρα. Άνθρωποι έχουν πολεμήσει εδώ σε άλλους καιρούς σαν κι αυτόν. Έχουν υψώσει σημαίες, έχουν κατεβάσει σημαίες. Έχουν ποτίσει το χώμα απ’ τις φλέβες ανθρώπων. Σκέφτομαι, τι έγραφε η Λητώ χτες: Είναι στη φύση των ανθρώπων; Μα, δεν μπορεί. Δεν μπορεί να είναι στη φύση των ανθρώπων να ζουν με τρόπο που δεν τους αρέσει. Δεν μπορεί να είναι στη φύση των ανθρώπων να βλάπτουν ο ένας τον άλλο, να σκοτώνονται. Άραγε, τότε, γιατί δεν καταφέρνουμε ν’ αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο παρά την τόση προσπάθεια και παρά τη μεγάλη επιθυμία;
Γυρίζω το πρόσωπό μου στο φεγγάρι του μεσημεριού: θέλω μι’ απάντηση τώρα, δεν μπορεί εσύ κάτι παραπάνω από κει πάνω θα ξέρεις, θέλω μι’ απάντηση: Γιατί δεν μπορούμε να πετύχουμε αυτό που τόσο λαχταράμε; Γιατί μόλις κάνουμε λίγα βήματα προόδου τα γκρεμίζουμε όλα – μ’ έναν πόλεμο, με μια οικονομική κρίση, και με τα δύο – κι αρχίζουμε πάλι από την αρχή; Γιατί δεν μπορούμε να εγκαταστήσουμε την ειρήνη και την ευημερία για όλον τον κόσμο; Γιατί δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς φρουρούς και φρούρια; Γιατί δεν καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχουν άλλοι, ότι όλοι είμαστε εμείς;
Μάλλον πολλές ερωτήσεις για μιαν απάντηση, αποφασίζω. Και, μην ξέροντας να περιμένω, μην αντέχοντας πια την υπέροχη ησυχία, βάζω πάλι τον βηματισμό μου με ρυθμό ν’ ακούγεται πάνω στο χαλίκι. Στην τελευταία στροφή του δρόμου προβάλει ένας ήσυχος κόλπος που ανοίγει στη δύση μια μακριά αμμουδιά. Εκεί, στη μέση της θάλασσας που αγκαλιάζει, ένα νησί, ένα τόσο δα μικρό νησί ακατοίκητο, όσο ξέρω την ιστορία του τόπου.
Γιατί κατοικούμε πάνω στα ερείπια του κόσμου που καταστρέφουμε. Δεν έχουμε τολμήσει να καλλιεργήσουμε καινούργια χώματα, να χτίσουμε με καινούργια πέτρα, να σκεφτούμε καινούργιες σκέψεις. Δεν έχουμε οραματιστεί τον κόσμο αληθινά κι απ’ την αρχή καινούργιο κι αλλιώτικο. Έχουμε δώσει το δικαίωμα στην κρίση μας να ονομάζει εκείνο από το οποίο θέλει ν’ απαλλαγεί, μα δεν έχουμε δώσει όνομα σ’ εκείνο το οποίο θέλουμε να δημιουργήσουμε.

Αν οι καιροί της ακμής είναι συναρπαστικοί – όπως πάντα η άνθηση και η καρποφορία – καθώς βγαίνουν κυνήγι η πρόοδος και η ευημερία και η εξέλιξη και βιάζονται να διανύσουν τις ανοιξιάτικες μέρες που αργούν να νυχτώσουν κι αγωνίζονται ν’ αποδείξουν το ένα καλύτερο από το άλλο τα έργα του ανθρώπου

Οι καιροί της παρακμής είναι εκείνοι οι μαγικοί καιροί – όπως πάντα η σπορά και η καλλιέργεια – όταν η εργασία, ο μόχθος και ο ιδρώτας που παγώνει πάνω στο κορμί καθώς βραδιάζει νωρίς την εποχή του φθινοπώρου, αγρυπνούν μυστικά σε πείσμα του κόπου και σκέφτονται ελεύθερα σε πείσμα του σκότους για να φέρουν στο φως του κόσμου το όνειρό τους

“enlivening” phot@rt by Aeglie

Μια αγκαλιά ομίχλη κατηφορίζει αργά, γλιστρά στην πλαγιά, μετεωρίζεται λίγα μέτρα πάνω από τη στέγη
Θα μας τυλίξει
Θα στάξει εντός μας βαθιά η ανύποπτα αμείλικτη δύναμη της υγρασίας
Θα ραγίσει ο θεμέλιος φόβος και θα σκιρτήσουν τα σπλάχνα και τα μέλη θα νικήσουν το λήθαργο που έχει εξαπλωθεί σε όλα τα σώματα
Ο καιρός είναι άνοιξη και η ώρα στον κόσμο ανάσταση

Η σελήνη στην ανατολή πλήρης, πάνω από την πόλη που με ανάθρεψε, μ’ ένα χαμόγελο κρυμμένο στις σκιές και τις χαράδρες της όψης της
Ο δρόμος χαμηλώνει και η αρχαία λεύκα που φυλλάνθισε φέτος πάλι την κρύβει για λίγο απ’ τη ματιά μου – αφού, σε σχήμα κύκλου μετράει τη ζωή η επανάληψη
Ενώ, ο άνθρωπος δικαιούται και δύναται ν’ αναμετριέται με το βίο του στη γραμμή μιας εκτόξευσης
Θυμήθηκα τι ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω