Οι εκδόσεις “εὔΧρηστος” ανοίγουν τις κυψέλες συγΓραφής για το 2026 και σε προσκαλούν, αν νιώθεις συγγένεια με το πνεύμα και τις αξίες τους.
Καλώς ορίζουμε όλα τα είδη της τέχνης του λόγου: ποίηση και πεζογραφία, φιλοσοφικό δοκίμιο και επιστημονικό έργο, προσωπική μαρτυρία και θεατρικό λόγο, υβριδικά κείμενα.
Η πρόθεσή μας είναι να προσφέρουμε στο αναγνωστικό κοινό ευεργετικές ιστορίες· να ενεργοποιήσουμε εκείνον τον λόγο, που μεταμορφώνει το τραύμα σε θαύμα και μετασχηματίζει την πληγή σε πηγή· τον καθαρό λόγο, που αψηφά την υπαρξιακή αγωνία και γεννά τη θεμέλια χαρά της ύπαρξης.
Ξύπνησα νωρίς σήμερα. Και, πριν βάλω τον καφέ να γίνεται, πήρα στα χέρια μου αυτό το βιβλίο. Το κρατώ και το ξεφυλλίζω διαρκώς τις τελευταίες δεκαπέντε μέρες.
Έφτασε σε μένα, από το τυπογραφείο, ως δώρο γενεθλίων. Δέκα μέρες αργότερα το παρουσίασα στη φιλόξενη Nezer Collective.
Κρατώντας το, ανοίγω το μπαλκόνι και βγαίνω να μετρήσω πόσο αργεί η αυγή. Τι ακούω; Τ’ αηδόνια με καλημερίζουν! Ετοιμάζω τον καφέ μου και βγαίνω πάλι. Έχει αρχίσει κιόλας να χαράζει.
Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τον εαυτό μου, που μ’ έφερε εδώ, για ν’ απολαύσω τους κελαηδισμούς τους.
Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ την συγγραφή, που κάθε λίγα χρόνια μου παραδίδει ένα πλήρες έργο και με προσκαλεί να εξελιχθώ στο επόμενο.
Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μαθητεία, που μου χαρίζει την ευκαιρία της συναναστροφής και της αλληλεπίδρασης με πολλούς και ποικίλους ανθρώπους, οι οποίοι ευπλουτίζουν την εμπειρία μου στην εαυτογνωσία, τη συνδημιουργία, την ευαειζωία.
Όπως, χαρακτηριστικά, είπε η Μαρία Εστία, στη συγκέντρωσή μας στη Νέζερ, την Κυριακή 21/12, αυτό το βιβλίο απαιτεί να μελετηθεί. Πράγματι, έτσι είναι.
Εδώ περιλαμβάνονται τα μαθήματα και οι εργασίες της πρώτης εποχής μαθητείας στην ΕαυτοΓνωσία, η οποία – μέσω της συνΔημιουργίας – οδηγεί στην ΕυΑειΖωία. Ωστόσο, το βιβλίο δεν αντικαθιστά τα μαθήματα, που μπορείτε να έχετε μαζί μου. Τα προλογίζει.
Και αυτό συμβαίνει, διότι ένα τέτοιο βιβλίο δεν μπορεί να χωρέσει περισσότερα. Δεν μπορεί να πει στους αναγνώστες: τι θα έλεγε κάθε μαθητευόμενος γι’ αυτό ή για εκείνο το θέμα που τον απασχολεί;
Ίσως κάτι τέτοιο να καταφέρουμε σ’ ένα επόμενο, συλλογικό βιβλίο. Και, ναι, μπορώ τώρα να το πω: ο σπόρος, για ένα βιβλίο με τις ιστορίες των μαθητευομένων, έχει πέσει στο εύφορο έδαφος των εκδόσεων ‘’εὔΧρηστος‘’ και τον περιμένουμε – με εύρυθμη καλλιέργεια και ευφρόσυνη φροντίδα – να βλαστήσει και να μας προσφέρει το εύανθο κι ευωδιαστό και εύκαρπο αποτέλεσμα.
Το παρόν βιβλίο λειτουργεί ως εμπνευστικός οδηγός. Οδηγός, που, ελεύθερα, επιτρέπει στον συνοδοιπόρο ν’ ακολουθεί σε κάθε βήμα τη δική του αυθεντική, γνήσια, ελεύθερη βούληση. Θέτει ερωτήσεις και επικαλείται πιθανές απαντήσεις, προσφέρει προτάσεις για εργασίες και σκέψεις για διεργασίες.
Το δεύτερο βιβλίο της σειράς ‘’το τραγούδι μας σχηματίζει τον κόσμο‘’ με τίτλο ‘’ο δημιουργός μου λόγος‘’ σας προσκαλεί να αφυπνίσετε εύκολα τον δικό σας λόγο, να τον καθαρίσετε εύτροπα από τα λόγια των άλλων, να παρουσιάσετε εύστοχα το φως που περιέχει, να τον εκφέρετε εύτολμα και – με την εύχρηστη χρήση της πληροφορίας που κάθε λέξη φέρει – να υλοποιήσετε ευεργετικά τις ωραίες σας επιθυμίες και να εκπληρώσετε εύψυχα τον εαυτό σας.
[μια μικρή ιστορία, για ένα πραγματικό περιστατικό]
Είναι Παρασκευή, 22 Μαρτίου. Τα σχολεία είχαν γιορτή το πρωί. Τώρα τα παιδιά – δεν έχουν διάβασμα, σήμερα – μαζεύονται παρέες σε διάφορες γωνιές της γειτονιάς.
Βγαίνω κι εγώ για τον περίπατό μου. Έχω εγκαταστήσει αυτήν την ωραία συνήθεια: περπατώ, μια ώρα το πρωί και μια ώρα το βράδυ.
Ενώ βαδίζω έξω από το δημοτικό σχολείο της γειτονιάς, παρατηρώ μια ομάδα αγοριών. Δεν μπορείς να μην τους παρατήρησεις. Γίνεται μια μικρή φασαρία εκεί. Δηλαδή, όχι και τόσο μικρή.
Φαίνεται οι τρεις να τα έχουν βάλει με έναν. Εκείνος φωνάζει και χειρονομεί. Σαν για να διεκδικήσει το δίκιο του, ίσως;
Πλησιάζω εγώ. Δεν μπορώ να αποφύγω να προσεγγίσω το περιστατικό. Αλλά ούτε θέλω. Και στο απέναντι πεζοδρόμιο να περπατούσα, που είναι και η νησίδα στη μέση, θα ερχόμουν κοντά στα παιδιά, να δω τι συμβαίνει.
Επιβραδύνω και βγάζω το κινητό, τάχα να διαβάζω, για να δω μήπως χρειάζεται εδώ η παρέμβαση κάποιου ενήλικα.
– Και σεις θα με δεχτείτε όπως είμαι, φωνάζει το αγόρι, που στέκεται, μόνο του, απέναντι στους άλλους.
Καθώς φτάνω στο πλάι τους, ο πιο μικρόσωμος από τους τρεις κάνει μισό διστακτικό βήμα μπροστά και λέει ήσυχα και σταθερά:
– Εμείς, Γιάννη, έχουμε συζητήσει κι έχουμε συμφωνήσει και κάνουμε παρέα με τα καλά παιδιά.
Για μια στιγμή, η σιωπή είναι τόσο ισχυρή που, νομίζω, ότι έχω σταματήσει ν’ ακούω το βήμα μου. Την επόμενη στιγμή, ο Γιάννης απομακρύνεται με θόρυβο, σωματικό και λεκτικό. Κλωτσά τον δρόμο και γρονθοκοπά τον αέρα και ξεστομίζει πράγματα που δεν λέγονται.
Εγώ συνεχίζω. Πηγαίνω τον περίπατό μου. Αλλά αυτός ο ασυνήθιστος διάλογος δεν έχει μείνει εκεί, στο πεζοδρόμιο, έξω από το σχολείο, ανάμεσα στα παιδιά. Όχι. Έχει έρθει μαζί μου. Έχει θρονιαστεί μες στο κεφάλι μου.
Πώς και μου φάνηκε ότι είχε δίκιο ο ένας; Επειδή φώναζε; Κι όμως τα άλλα παιδιά είχαν κάθε δικαίωμα να μην θέλουν ένα κακοποιητικό στοιχείο στην παρέα τους.
Αλλά μπορεί να είχε δίκιο και ο Γιάννης. Ναι. Όχι γι’ αυτό που ζητούσε από τα παιδιά: να τον δεχτούν όπως είναι, να θυμώνει και να βρίζει και να χτυπά. Όχι. Για κάτι άλλο. Ναι. Για κάτι που μάλλον ζητούσε από τον εαυτό του: να γίνει κι αυτός ένα καλό παιδί. Ναι. Να γίνει το καλό παιδί που είναι.
Ίσως, μια μέρα, να γράψω μια μεγαλύτερη ιστορία με αφορμή αυτό το γεγονός. Και τότε ο τίτλος της θα είναι: “γίνου καλό παιδί, αν σε αγαπάς πολύ”
Αν η μητέρα δεν παραδέχεται, αν η θεραπεία δεν έρχεται, ας μείνει η πληγή ανοιχτή, ας γίνει ευροής πηγή, για ν’ αναβλύζει τους θησαυρούς που δεν γνώριζες ότι κατοικούν εντός σου.
Όταν είμαστε πολύ μικρά κορίτσια, δίνουμε μια πολύ μεγάλη υπόσχεση στον εαυτό μας: εγώ θα γίνω η μαμά. Στην εφηβεία, δίνουμε μια μεγαλύτερη υπόσχεση στη μητέρα: εγώ δεν θα γίνω ποτέ σαν κι εσένα! Καθώς μεγαλώνουμε και βρίσκουμε τη μητέρα μας στις συμπεριφορές μας και στους τρόπους σκέψης μας, αναλαμβάνουμε να εξετάσουμε: τι θα κρατήσουμε; τι θα τροποποιήσουμε; σε τι θα το μετασχηματίσουμε;
Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία με κάλεσε να γεννηθώ μες από τη μήτρα της και μου κληροδότησε από τα χαρακτηριστικά της. Μερικά δεν μου άρεσαν καθόλου. Και, αναζητώντας εκείνα που μου άρεσαν λίγο περισσότερο, βρήκα σιγά σιγά τρόπους για να τα αναπτύσσω, να τα βελτιώνω, να τα εξελίσσω, να τα καλλιεργώ, να τα χρησιμοποιώ, με τον δικό μου τρόπο, έως ότου άρχισα να δημιουργώ τον εαυτό μου, με τον εύΧρηστο δημιουργό μου λόγο.
Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία αγωνίστηκε όλη της τη ζωή σκληρόν αγώνα, για να ακυρώνει νυχθημερόν την ύπαρξή μου. Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Και, αναζητώντας εκείνο που μου άρεσε λίγο περισσότερο κάθε φορά, βρέθηκα μες στην καρδιά της υπόστασής μου και αναγνωρίζοντας το εγώ μου τώρα εδώ, ταξιδεύω μες στο πανταχού παρόν, μες στους ωκεανούς του στερεώματος και γνωρίζω την ύπαρξη του σύμπαντος κόσμου.
Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία έζησε όλη τη ζωή της μες στην αγωνία μην τυχόν και μου αφήσει μια αναπνοή ελεύθερη από την αγωνία. Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Και, αναζητώντας εκείνο που μου άρεσε λίγο περισσότερο, κατάφερα ν’ αγωνιστώ και να κερδίσω την ελευθερία της αναπνοής μου, καθώς επίσης, το πιο σημαντικό, ν’ αναγνωρίσω και να ενεργοποιήσω το δώρο της ζωής μου: να εκπληρώσω τον εαυτό μου, σύμφωνα με τη βούλησή μου.
Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία μου έλεγε τακτικά – και το εφάρμοζε καθημερινά – ότι η γλώσσα κόκαλα δεν έχει μα κόκαλα τσακίζει. Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Και, αναζητώντας εκείνο που μου άρεσε λίγο περισσότερο κάθε φορά, βρέθηκα μες στην καρδιά του δημιουργού λόγου και ονόμασα και κάλεσα τις λέξεις της επιθυμίας μου και της επιλογής μου και δημιούργησα, εγώ η ίδια, από την αρχή, τη θεμέλια χαρά της ύπαρξης, για να θεμελιώσω τη δομή μου.
Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία με έβγαζε κάθε τόσο από την εργαλειοθήκη της και με χρησιμοποιούσε για να πληγώνει την αδελφή της, που δεν είχε παιδιά. Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου και με πλήγωνε διπλά. Και, αναζητώντας την ίασή μου, βρέθηκα να συνομιλώ με όλες τις ευγενικές, εύτροπες, εύρυθμες, εύτολμες, ευφρόσυνες, εύχρηστες, εύψυχες λέξεις και να με θεραπεύω και να δημιουργώ περιβάλλοντα φροντίδας για τον εαυτό μου, μες στα οποία χαίρομαι να ζω.
Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία με ανάγκαζε να υποστηρίζω τον αγώνα της ενάντια στη χαρά της ζωής και της ύπαρξης. Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Και, αναζητώντας να γνωρίσω καλλίτερα τη χαρά, ώστε να μπορέσω να την προσφέρω στη μητέρα μου – αν κάποτε αποφάσιζε να επιτρέψει στον εαυτό της να τη δοκιμάσει – κατέληξα να την δημιουργώ και να θεμελιώνω την ΕυΑειΖωία και να την οικοδομώ πάνω στις γέφυρες της διαρκώς εύροης ζωής.
Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία επέλεξε να μην αγαπήσει σε αυτή τη βίωσή της και, εφαρμόζοντας το διαίρει και βασίλευε, να μάθει τα παιδιά της να μη χαίρονται την μεταξύ τους αγάπη. Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Και, καλώντας την, η αγάπη ανταποκρίθηκε και μου έμαθε τη λειτουργία της – εντός του ανθρώπου, του όντος που αρθρώνει τον λόγο – και μου δίδαξε πώς διαρκώς να άγω πυρ φρέσκο και καθάριο σε ό,τι επιλέγω να στρέφω την προσοχή μου και τη σκέψη μου.
Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία αρνιόταν ν’ ακούει τις επιλογές μου. Κι ούτε που ήθελε να ξέρει αν είχα επιθυμία. Αντιθέτως, με φόρτωνε με τα απωθημένα της. Φυσικά, αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Και, εργαζόμενη για να ξεχωρίσω τις δικές μου επιθυμίες και επιλογές και τη δική μου βούληση, βρήκα τρόπους να φρεσκάρω τις προσδοκίες και να θρέφω τις ονειροπολήσεις. Έως την πλήρη εκπλήρωση της αυθεντικής, γνήσιας, ελεύθερης βούλησής μου.
Το να περπατάς μες στο κέντρο του Μανχάταν είναι ένα μάθημα που αξίζεις
Βαδίζεις μες στην πόλη και νιώθεις ένας μικρός [πέντε πόδια] άνθρωπος ανάμεσα στα ψηλά κτίρια
Κοιτάζεις γύρω σου τα μεγάλα, τα σημαντικά, τα ωραία έργα – τόσα πολλά εδώ – και λες “ο άνθρωπος είναι μέγας”
Σηκώνεις τα μάτια ψηλά για να δεις τον γαλάζιο ουρανό και εκπαιδεύεις τον εαυτό σου να κοιτάζει και να βλέπει επάνω και εμπρός
Ανεβαίνεις ψηλά και ατενίζεις μακριά και μαθαίνεις τι είναι να έχεις διευρυμένη εποπτεία στον χώρο και στον χρόνο και στον ιστορικό καιρό
Μα, το πιο σημαντικό, είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ανταμώνεις το βλέμμα τους και αναγνωρίζεις στην ανάκλαση των ματιών τους τη λαχτάρα να βρουν το όνειρό τους
Κι αυτό σε κάνει να τους αγαπάς, αυτόματα, χωρίς δεύτερη σκέψη, να τους στέλνεις μια ωραία ευχή, μέσα στην καρδιά σου στη σιωπή, να τους θρέφεις με την ενέργεια που πηγάζει από σένα
Ήταν ένα παιδί μια φορά, μακριά, σε τόπους άλλους και καιρούς που είναι κρυμμένοι. Ένα μικρό, λυγερό κι ευκίνητο παιδί. Ζούσε βαθιά μες στην καρδιά του μεγάλου δάσους. Το φιλοξενούσε η αρχαία ελιά. Του είχε πλέξει ένα σπίτι στα πιο ψηλά κλαδιά της με αργυροπράσινα φύλλα. Κάθε πρωί ξυπνούσε και καλημέριζε όλον τον κόσμο γύρω, ως πολύ μακριά όσο έβλεπε το δάσος και τον κάμπο και την θάλασσα και την άκρη του ορίζοντα.
Κατέβαινε αλαφροπατώντας από κλαδί σε κλαδί κι έτρωγε μέλι από τις μέλισσες που φιλοξενούσε η ελιά μέσα στον κορμό της χαμηλά. Ύστερα πήγαινε χορεύοντας ως την πηγή και ξεδιψούσε στο κρυστάλλινο νερό της που τραγουδούσε αδιάκοπα τη ζωή. Όλη μέρα τριγυρνούσε κι έπαιζε ευτυχισμένο με τα ζώα και τα πουλιά και τα φυτά που κατοικούσαν το δάσος.
Ως το φθινόπωρο. Τότε άφηνε τη θλίψη να το καλύψει, όπως έκανε κι όλη η φύση. Μάζευε τα φύλλα και τα κλαδιά που μαραίνονταν και έφτιαχνε το χειμερινό του καταφύγιο στη σπηλιά μέσα στο βράχο που κρυβόταν πίσω από τον καταρράκτη. Αποθήκευε τους καρπούς που πρόσφεραν τα δέντρα και περνούσε την ώρα του παίζοντας μελαγχολικές τρυφερές μελωδίες στο μικρό του φλάουτο.
Όταν ο χειμώνας γινόταν τρυφερός και χάριζε στο δάσος κάποιο ζεστό μεσημέρι, το παιδί έβγαινε και χόρευε και τραγουδούσε, να δώσει χαρά στα δέντρα, κυρίως σ’ εκείνα που έστεκαν γυμνά περιμένοντας την άνοιξη. Ένα τέτοιο μεσημέρι ήταν, που άκουσε απ’ την αρχαία λεύκα τα βλασταράκια ν’ αγωνίζονται να διαρρήξουν την φλούδα του κορμού της για να βγουν στον ήλιο. Μόλις είχε έρθει πάλι η άνοιξη.
Αλλ’ αυτή ήταν μια διαφορετική άνοιξη. Ένα πρωί, λίγες μέρες αργότερα, άκουσε ανθρώπινες φωνές από μακριά. Παιδικές φωνές. Ναι, ήταν παιδιά και, μπορούσες να πεις, στη φωνή τους φαινόταν κάποια αγωνία, αν και από μακριά ακούγονταν.
“Είναι στα σύνορα,” είπε ο άνεμος. “Ψάχνουν διέξοδο. Αποφάσισαν να μετακινηθούν από το παρόν και να επιτρέψουν το μέλλον. Αλλά βλέπουν μόνο το παρελθόν. Πήγαινε να τους δείξεις τον δρόμο. Είσαι έτοιμη.”
Πράγματι, ήταν. Υπήρχαν πράγματα που δεν είχε γνωρίσει, ωστόσο μόλις είχε συνομιλήσει στην γλώσσα του ανέμου. Έγινε ελαφριά και τον άφησε να την οδηγήσει στα σύνορα. Ήταν ώρα να ξεναγήσει κι άλλα παιδιά στο φιλόξενο δάσος.
Ώστε, επιλέγοντας να αγαπώ, ανοίγω. Ανοίγω τις διόδους και διευκολύνω τη διαρκή ευροή. Ελευθερώνω τη ροή της πνοής. Έτσι, τυχόν μπλοκαρίσματα καταλύονται και η ευρυθμία στα όργανα και τα μέλη του σώματος αποκαθίσταται. Αυτός είναι ο απλός και βέβαιος τρόπος, με τον οποίο μας γιατρεύει η αγάπη. Επιλέγοντας την αγάπη, προσφέρω την ευεργεσία της ευεξίας στον εαυτό μου. Αναλαμβάνοντας την ευθύνη να τα τυλίγω όλα μες στην αγκάλη της αγάπης, που είμαι, απολαμβάνω την ευχαρίστηση που μου προσφέρει γενναιόδωρα η ευτυχής, νυν και αεί, κίνηση του πνεύματος μέσα από το σώμα μου.
Βγαίνοντας από τον κινηματογράφο, δυο στίχοι έτρεχαν μες στον νου μου:
Το τραγούδι μας σχηματίζει τον κόσμο.
Χαρά απνευστί!
Τις επόμενες ημέρες, έγραψα στο τετράδιό μου αυτά τα λόγια. Α, μα αυτό είναι ένα χαϊκου, σκέφτηκα, καθώς το τοποθετούσα πάνω στις γραμμές. Δεν είχα ποτέ τολμήσει να εξασκηθώ σε αυτόν τον τόσο συμπυκνωμένο τρόπο γραφής. Και, αν και από τότε έχω γράψει μερικά ακόμα, δεν είμαι στ’ αλήθεια εξοικειωμένη με αυτά τα μικρά πολύτιμα πετράδια.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, τα τετράδιά μου σταδιακά άδειαζαν και ανανεώνονταν, καθώς εκδόθηκαν τρεις ποιητικές συλλογές με τα πρωτόλειά μου. Τα ποιήματα, που έμεναν πίσω, καθαρογράφονταν σε καινούργια τετράδια. Και όλα, άλλο λίγο κι άλλο λίγο περισσότερο, διορθώνονταν και αναθεωρούνταν και κάποια διαγράφονταν ολόκληρα ή γράφονταν εξαρχής, αν υπήρχε μέσα στα σπλάχνα μου ακόμα η αιτία τους. Το μόνο, που έμενε ακριβώς όπως είχε γεννηθεί, ήταν εκείνο το χαϊκου της ‘Μπλε’ ταινίας.*
singing we create the world © 
kind of dialogue