singing we create the world ©

πρώτη δημοσίευση στην παιδική εφημερίδα KidsNewsLetter

[μια μικρή ιστορία, για ένα πραγματικό περιστατικό]

Είναι Παρασκευή, 22 Μαρτίου. Τα σχολεία είχαν γιορτή το πρωί. Τώρα τα παιδιά – δεν έχουν διάβασμα, σήμερα – μαζεύονται παρέες σε διάφορες γωνιές της γειτονιάς.

Βγαίνω κι εγώ για τον περίπατό μου. Έχω εγκαταστήσει αυτήν την ωραία συνήθεια: περπατώ, μια ώρα το πρωί και μια ώρα το βράδυ.

Ενώ βαδίζω έξω από το δημοτικό σχολείο της γειτονιάς, παρατηρώ μια ομάδα αγοριών. Δεν μπορείς να μην τους παρατήρησεις. Γίνεται μια μικρή φασαρία εκεί. Δηλαδή, όχι και τόσο μικρή.

Φαίνεται οι τρεις να τα έχουν βάλει με έναν. Εκείνος φωνάζει και χειρονομεί. Σαν για να διεκδικήσει το δίκιο του, ίσως;

Πλησιάζω εγώ. Δεν μπορώ να αποφύγω να προσεγγίσω το περιστατικό. Αλλά ούτε θέλω. Και στο απέναντι πεζοδρόμιο να περπατούσα, που είναι και η νησίδα στη μέση, θα ερχόμουν κοντά στα παιδιά, να δω τι συμβαίνει.

Επιβραδύνω και βγάζω το κινητό, τάχα να διαβάζω, για να δω μήπως χρειάζεται εδώ η παρέμβαση κάποιου ενήλικα.

– Και σεις θα με δεχτείτε όπως είμαι, φωνάζει το αγόρι, που στέκεται, μόνο του, απέναντι στους άλλους.

Καθώς φτάνω στο πλάι τους, ο πιο μικρόσωμος από τους τρεις κάνει μισό διστακτικό βήμα μπροστά και λέει ήσυχα και σταθερά:

– Εμείς, Γιάννη, έχουμε συζητήσει κι έχουμε συμφωνήσει και κάνουμε παρέα με τα καλά παιδιά.

Για μια στιγμή, η σιωπή είναι τόσο ισχυρή που, νομίζω, ότι έχω σταματήσει ν’ ακούω το βήμα μου. Την επόμενη στιγμή, ο Γιάννης απομακρύνεται με θόρυβο, σωματικό και λεκτικό. Κλωτσά τον δρόμο και γρονθοκοπά τον αέρα και ξεστομίζει πράγματα που δεν λέγονται.

Εγώ συνεχίζω. Πηγαίνω τον περίπατό μου. Αλλά αυτός ο ασυνήθιστος διάλογος δεν έχει μείνει εκεί, στο πεζοδρόμιο, έξω από το σχολείο, ανάμεσα στα παιδιά. Όχι. Έχει έρθει μαζί μου. Έχει θρονιαστεί μες στο κεφάλι μου.

Πώς και μου φάνηκε ότι είχε δίκιο ο ένας; Επειδή φώναζε; Κι όμως τα άλλα παιδιά είχαν κάθε δικαίωμα να μην θέλουν ένα κακοποιητικό στοιχείο στην παρέα τους.

Αλλά μπορεί να είχε δίκιο και ο Γιάννης. Ναι. Όχι γι’ αυτό που ζητούσε από τα παιδιά: να τον δεχτούν όπως είναι, να θυμώνει και να βρίζει και να χτυπά. Όχι. Για κάτι άλλο. Ναι. Για κάτι που μάλλον ζητούσε από τον εαυτό του: να γίνει κι αυτός ένα καλό παιδί. Ναι. Να γίνει το καλό παιδί που είναι.

Ίσως, μια μέρα, να γράψω μια μεγαλύτερη ιστορία με αφορμή αυτό το γεγονός. Και τότε ο τίτλος της θα είναι: “γίνου καλό παιδί, αν σε αγαπάς πολύ”

Η μέρα ήταν Κυριακή. Δέκα χρόνια πριν. 2 Ιουνίου 2013. Ακριβώς μεσημέρι. Ο ήλιος μόλις που πρόσφερε τα πρώτα ρίγη θέρους στο κορμί μας.

Καθόμαστε κάτω από μια ελαφριά σκιά.

Άπλωσα μι’ αγκάλη βιβλία: ο αρχαίος διδάσκαλος, ο σύγχρονος επιστήμων, ο μυθοπλάστης, ο ποιητής, ο φιλόσοφος.

Όλοι αυτοί – αλλά και πολλοί άλλοι – αναγνωρίζουν, καθένας με τον δικό του τρόπο και μέσα στα δικά του λόγια, αυτό που μου έχει αποκαλυφθεί στις δώδεκα πρώτες συλλαβές εκείνου του χαϊκου:

το τραγούδι μας σχηματίζει τον κόσμο.

Η πηγή άνοιξε πλατιά και αναβλύζει από βαθιά.

Η γνώση της δημιουργίας μας ξεδιψά.

Η μαθητεία μάς παίρνει από το χέρι και μας πηγαίνει ν’ ανταμώσουμε – με την αυθεντική, γνήσια, ελεύθερη βούλησή μας – το ον που είμαστε, διανύοντας μια πλήρη διαδρομή ΕαυτοΓνωσίας Πέντε Εποχών, μέσω της τέχνης οικοδόμησης της ΕυΑειΖωίας:

εύΧρηστος Δημιουργός Λόγος.

Παράλληλα ή και ανεξάρτητα πολλά και ποικίλα μαθήματα, που διαρκώς ευπλουτίζονται:

[1] Αποεκπαιδεύομαι, τώρα. [2] Είμαι Εγώ το Σώμα μου; [3] Ενδυναμώνω το Εγώ μου. [4] Η Ζωή Είναι Γιορτή! [5] Ενσυνείδητη Μητρότητα. [6] Θέατρα Ελέγχου. [7] Μητέρα, Θυγατέρα. [8] Νους Υγιής Εν Σώματι Υγιή. [9] Οικονομική Ελευθερία. [10] Ποιότητες Ευφυίας. [11] Συναισθηματική Ευωδία.

Χτες, η Τζωρτζίνα γέννησε τον Αναστάση

Γνώριζε ότι την είχα στην καρδιά και τη σκέψη μου

Μου έστειλε φωτογραφίες του μωρού από τις πρώτες του ώρες

Τις κοίταζα με ευλάβεια για ώρες

Η ευλάβεια [ευ+λαμβάνω] είναι δική μας υπόθεση, είναι η δική μας πρόθεση

Η ευλάβεια είναι ο τρόπος μας να προσλαμβάνουμε το καλό απ’ ό,τι μας προσφέρει η ζωή

Η ευλάβεια οδηγείται από την ελεύθερη βούληση να καλώς ορίσει αυτήν την καινούργια ζωή

Η Τζωρτζίνα και ο Σπύρος μοιράστηκαν τη χαρά τους και με τους διαδικτυακούς τους φίλους

Δεν αρκέστηκα να σχολιάσω και να ευχηθώ

Διάβασα όλα τα πολλά, πολλά σχόλια, με τις γλυκιές και τρυφερές ευχές

Τι χαρά!

Τι ωραίο πράγμα που είναι αυτό: να πολλαπλασιάζεται η χαρά!

Αυτή είναι η πιο σημαντική πλευρά της ενσυναίσθησης: να χαρείς με τη χαρά που σου προσφέρει ο άλλος άνθρωπος μες από τα σπλάχνα του!

Ανοίγω τον εαυτό μου στη χαρά, ναι, στη χαρά του άλλου ανθρώπου, ναι, χαίρομαι με τη χαρά του άλλου ανθρώπου, ναι, ανοίγω στον Εαυτό μου

Μια φτενή μικρή φωτεινή καμπύλη φεγγάρι

ανατέλλει, απέναντι

Ολοκληρώνει την τροχιά των ημερών του

Ένας ήλιος ακολουθεί

Εύφωτος και παθιασμένος

Ν’ απολαύσει τον κόσμο

Ερυθριά η αυγή

Ευδία κι εύτολμη με προσκαλεί

Ανοίγω το υψηλό παράθυρο

Το φρέσκο φως απορροφά

το φως που φθίνει

Συγχώνευσα τη γνώση του

Επιτρέπω στο παληό ν’ αποσυρθεί

Το φρέσκο προσκαλώ να ‘ρθει

Ευρυχωρώ τον εαυτό μου