“reaching skies” phot@rt by Aeglie
Ανοίγω το μπαλκόνι που βλέπει αδιάλειπτα τη θάλασσα
Σκύβω πάνω από τη βαλίτσα που ταξιδεύει μαζί μου
Τιτιβίσματα, φτερουγίσματα
Μες στο δωμάτιο χελιδόνια
Καμπάνες
Είπε, μπορώ κι εγώ να υποφέρω
Κι εγώ μπορώ να πέθανω, είπε
Μπορείτε κι εσείς ν´ αναστηθείτε
Και δια παντός μπορεί να ζείτε
Αρκεί η ελεύθερη βούληση
“beyond light” phot@rt by Aeglie
“blooming gift” phot@rt by Aeglie
Βαδίζω αργά σε αυτό το πλακόστρωτο, λες η σκιά μου με σέρνει
Ο χειμωνιάτικος ήλιος του μεσημεριού ζεσταίνει τη ράχη μου
Οι γαζίες έχουν εξαπλωθεί με τα λιγνά κλαδιά τους ολάνθιστα
Κόβω έναν μαλακό, στρογγυλό, κίτρινο ανθό που ευωδιάζει
Εισπνέω βαθιά
Εκπνέω αργά
Γεννούν τα σπλάχνα μου χαρά, ελαφράδα, ελευθερία
“lake shades” phot@rt by Aeglie
Ο τόπος είναι ανοιχτός, απέραντος, ακύμαντος
Ο ουρανός χαμηλά, ελαφριά συννεφιά
Βαδίζω πλάι στη γαλήνια λίμνη
Το ήσυχο αυτό απόγευμα
Κι ακούω τα βήματα μου ρυθμικά
Στέκομαι, και μόνο η ανάσα μου ηχεί
Σε λίγο, αντιλαμβάνομαι την αναπνοή του νερού
Το στοιχείο της ζωής
Το στοιχείο που αλλάζει θέση και μορφή
Ενώ ταξιδεύει διαρκώς
Από τα σπλάχνα ως τους ουρανούς της γης
Το στοιχείο που μεταφέρει ιδέα και γραφή
Έως την υλοποίηση
Στην πρασιά της Σανταρόζα είναι καθισμένοι κι έχουν πλάι απλώσει τα ρούχα τους που βρήκαν τρόπο στ’ αφιλόξενα να πλύνουν
Ένα παιδί παίζει με τόπι:
Οφείλουμε να διαγράψουμε τον πόλεμο από τα αρχεία της συνειδητότητας ώστε η ανθρωπότητα να μην επαναλαμβάνει την υλοποίησή του
Οφείλουμε στη θέση του να μην αφήσουμε κενό παρά να εγγράψουμε με δύναμη και κίνηση και χρώματα την ειρήνη, την εφευρετική εργασία, την ευεργετική δημιουργία
Οφείλουμε να ορίσουμε από την αρχή: η ζωή είναι γιορτή
ο έρωτας οδηγεί την ελευθερία
“lunar july” phot@rt by Aeglie
Κάτι, αίφνης, την ανάσα του ήχου αιχμαλωτίζει
Μια μυρωδιά, μια γεύση από άλλη καμπύλη
Και ο άνθρωπος – ο πριν γίνει –
Εκτροχιάζει τη σύνθεσή του
Την υφασμένη στον αργαλειό του ουρανού
Την κεντημένη τις κλωστές των ήλιων
Αγκιστρώνει την τροχιά της βαρύτητας
Και πέφτει στο έδαφος με σπαραγμό
Σύννεφο σκόνη σηκώνει, τυλίγεται
Αναδύεται χώμα
Γνέθει τη λησμονιά και ντύνεται
Τη στολίζει με τις γέφυρες του χρόνου
Γυρεύει την ειρήνη του στον πόλεμο
Θρέφει τη φθορά με μόχθο
Διασπά τη σύνθεσή του:
Το κάλλιο, το νάτριο, ο φώσφορος
Ο άνθρωπος είναι απαρηγόρητος
Κολυμπά, από την αφετηρία των καιρών
Τον αστρόφωτο ωκεανό του στερεώματος
Γη γαλανή σειρήνα τον μαγεύει
Λησμονεί τη σύνθεση
Ονομάζει από την αρχή: η καλημέρα
Η σκιά του βράχου το μεσημέρι
Το σφύριγμα του ανέμου στην ερημιά
Το αρχαίο λάθος των θεών τυφλώνει
Κρύβεται: σκεπάζει το φως που είναι
Με πέπλα πυκνοϋφασμένους μύθους
Δε γεμίζει το μικρό ούτε χωράει στο μεγάλο
Αναζητά τη σύνθεσή του
Ακυρώνει το εγώ σε μι’ αγέλη εμείς
Αφαιρεί ζωή
Απεγνωσμένα να ενωθεί στον προορισμό
Ώσπου ένα κρεσέντο της ορχήστρας
Διαρρηγνύει τη λήθη της ακοής του
Ο ανθός της όρασης ανοίγει στο φως του ήχου
Η γνώση χαραγμένη στα κύτταρα
Συνθέτει τη μνήμη
Η ομορφιά, ο θαυμασμός, η βαθιά ανάσα
Η πρώτη αιτία της περιπέτειας:
Η βούληση να μεταγγίσει στην ύλη το πνεύμα
Αίγλη: Εύχομαι το θείο στοιχείο μέσα μας το κρυμμένο κάτω απ’ τα πέπλα του μόχθου και του φόβου ν’ αφυπνιστεί, να ενεργοποιηθεί και να κάνει παράδεισο τον κόσμο.
Αντιφωνητής: Ο κόσμος παράδεισος δεν πρόκειται να γίνει αλλά μια ευχή δεν κοστίζει και τίποτα.
Αίγλη: Μεγάλη σκλαβιά η άρνηση. Κι αυτή η ευχή κοστίζει. Κοστίζει σ’ ενέργεια και πάθος. Και θρέφει την αναπνοή των ονείρων. Τη ζωή της φαντασίας.
Θέλει ισχυρή προσπάθεια κι επίπονη επιμονή για να διατηρεί ζωντανή στο καλό τη φαντασία ο άνθρωπος και μια μέρα ν’ αλλάξει τον κόσμο σε παράδεισο όπως έχει κάποια λησμονημένη αρχαία στιγμή υποσχεθεί.
“naked before sky” phot@rt by Aeglie
Σηκώνεις το βλέμμα απ’ την παλιά πληγή και τον αρχαίο θρήνο, που κρατούσαν την όρασή σου όμηρη
Μάτια γυμνά στο φως
Δεμάτια αχτίδες απ’ τους πέρα ήλιους ιππεύουν τους ανέμους κι έρχονται, λούζουν το κορμί σου, ξεϋφαίνουν τα πέπλα: το ‘όχι’ το ‘δεν’ το ‘μη’
Σώματα μπρος στους νόμους
Λόγια διαλαλούν στα πέρατα την ιστορία του κόσμου, τα στοιχεία τραγουδούν την ύλη τους, ονομάζονται τα πλαστά μας όνειρα, βαφτίζονται τα μέλλοντα, να ‘ρθουν
Οι άνθρωποι ενώπιον της βούλησής τους
Άστρα μεσουρανούν στον ύπνο του ανθρώπου και πέφτουν νύχτες στο χαμό τους να φωτίσουν την πλάνη που πληγώνει τη γη: ο άνθρωπος επιμελώς ασκείται στο ενάντιο της επιθυμίας του
singing we create the world © 
kind of dialogue