singing we create the world ©

Πάνω στα κεραμίδια, απέναντι, απόρθητο φως μεσημεριού

Στο ζεστό μπαλκόνι μου, η ησυχία απόλυτη

Γέρνω τα βλέφαρα, καθισμένη πλάι σε μια γλάστρα με βασιλικό

Η ευωδιά του κατευόδιο, με στέλνει μες στο πανταχού παρών

Ανταμώνω εκεί με μια άλλη εκδοχή μου βίωσης

Παρατηρώ, με αφοσίωση, εκείνο το πλάσμα που είμαι

Μιλάει στους ανθρώπους γύρω του

Μιλάει ζεστά, σχεδόν τραγουδιστά

Ελπίζει να ξυπνήσει την επιθυμία της καρδιάς

Κι εδώ με τον λόγο εργάζομαι, συνειδητοποιώ

Είναι στ’ αλήθεια το μόνο εργαλείο του ανθρώπου, σκέφτομαι

Και τότε, εκείνο το πλάσμα που είμαι εγώ, στέκεται σκεφτικό

Γνωρίζω, με βεβαιότητα, ότι με έχει ακούσει

Πράγματι, τώρα κι εκείνο γνωρίζει πώς να συνεχίσει

Ποιο είναι το τραγούδι του να τραγουδήσει

η ψυχή το τραγούδι

Χτες, στο Έναστρον Βιβλιοκαφέ, Σόλωνος 101 Αθήνα, παρουσιάσαμε το πρώτο βιβλίο της σειράς εύΧρηστος και της τριλογίας το τραγούδι μας σχηματίζει τον κόσμο με τίτλο ήταν ένα χαϊκου

Ήταν μια όμορφη βραδιά, τρυφερά χαρούμενη και γιορτινή, με ανοιχτές καρδιές και αγκαλιές

Οι ομιλίες αποδείκνυαν πόσο βαθιά έχουν κατανοήσει τον λόγο του κειμένου του βιβλίου οι πρώτοι του αναγνώστες

Οι φίλες που μίλησαν και τραγούδησαν – Αλεξία Ηρακλέους, Μαρία Καλιαμβάκου, Μαρία Κολιάκου, Γιολάντα Παπαγγελοπούλου και Ευαγγελία Σερέτη – μου είχαν δώσει τα κείμενά τους να τα δω από την προηγούμενη

Με μεγάλη χαρά, είχα διαπιστώσει ότι δεν ήθελα ν’ αλλάξω ούτε ένα κόμμα

Ωστόσο, μεγάλη συγκίνηση με πλημμύριζε καθώς οι ομιλίες παρουσιάζονταν και η έμφαση του προφορικού λόγου δινόταν σε σημεία που ήταν ακριβώς εκείνα που και για μένα ήταν τα πιο σημαντικά, και σε θέματα που με είχαν απασχολήσει σοβαρά: η χαρά και η φαντασία, η ευθύνη, η δημιουργία, η ελευθερία

Κατά την μαθητεία μας στην τέχνη εύΧρηστος δημιουργός λόγος, έχουμε φτάσει σε αυτό ακριβώς το σημείο: εμβαθύνουμε στην κατανόηση – στην κατανόηση του εαυτού μας και των ανθρώπων με τους οποίους συναναστρεφόμαστε – με πρόθεση, στόχο και σκοπό να μπορέσουμε να εκπληρώσουμε ενσυνείδητα την ενότητα που είναι απαραίτητη για το ατομικό και συλλογικό ευ ζην

Συνεχίζοντας, σύντομα θα δοκιμάσουμε να εμβαθύνουμε στην κατανόηση των πολλών, των ομάδων, των λαών, της ανθρωπότητας

Ένας άνθρωπος που με συγκίνησε από το κοινό της βραδιάς ήταν ο Ξενοφών Χατζηθανάσης, με τον οποίο έχω μοιραστεί δέκα πέντε χρόνια εργασίας μαζί

Κι εκείνος που με ενθουσίασε με τον δικό του ενθουσιασμό ήταν ο Χριστόφορος Παναγόπουλος, τον οποίο γνώριζα για πρώτη φορά

Θέλω όλους να τους ευχαριστήσω, για την παρουσία τους, για την συμμετοχή τους στα τραγούδια πάνω στα οποία τραγουδήσαμε τα λόγια της δικής μας αυθεντικής βούλησης, για την ένθερμη ανταπόκρισή τους

«…

Βγαίνοντας από τον κινηματογράφο, δυο στίχοι έτρεχαν μες στον νου μου:

Το τραγούδι μας σχηματίζει τον κόσμο.

Χαρά απνευστί!

Τις επόμενες ημέρες, έγραψα στο τετράδιό μου αυτά τα λόγια. Α, μα αυτό είναι ένα χαϊκου, σκέφτηκα, καθώς το τοποθετούσα πάνω στις γραμμές. Δεν είχα ποτέ τολμήσει να εξασκηθώ σε αυτόν τον τόσο συμπυκνωμένο τρόπο γραφής. Και, αν και από τότε έχω γράψει μερικά ακόμα, δεν είμαι στ’ αλήθεια εξοικειωμένη με αυτά τα μικρά πολύτιμα πετράδια.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, τα τετράδιά μου σταδιακά άδειαζαν και ανανεώνονταν, καθώς εκδόθηκαν τρεις ποιητικές συλλογές με τα πρωτόλειά μου. Τα ποιήματα, που έμεναν πίσω, καθαρογράφονταν σε καινούργια τετράδια. Και όλα, άλλο λίγο κι άλλο λίγο περισσότερο, διορθώνονταν και αναθεωρούνταν και κάποια διαγράφονταν ολόκληρα ή γράφονταν εξαρχής, αν υπήρχε μέσα στα σπλάχνα μου ακόμα η αιτία τους. Το μόνο, που έμενε ακριβώς όπως είχε γεννηθεί, ήταν εκείνο το χαϊκου της ‘Μπλε’ ταινίας.*

Τότε, του έδωσα τον τίτλο του: ‘φλάουτο’.

Το φλάουτο πρωταγωνιστεί σε αυτήν την ταινία.

Και η αγάπη.

…»