Είμαι υγεία, ελευθερία
Ελευθερία και χαρά, ο πλούτος είμαι και ο έρως
Είμαι η έμπνευση η πηγαία που έρχεται από μακριά
Είμαι το μέλλον το αρχαίο
Η ύπαρξη καθώς συμβαίνει και εκδηλώνει τις μορφές
Είμαι παιδεία, είμαι γνώση, οδηγώ το γίγνεσθαι
Είμαι το άσμα σύμπαντος κόσμου
Ελεύθερη η βούλησή μου, εργαλείο μου ο λόγος
Συμμετέχω στο τραγούδι, σχηματίζω σώματα
Άνθρωπος είμαι κι ελευθερώνω
Τη σχέση μου με κάθε πλάσμα, κάθε ον, τον εαυτό μου
Ελευθερώνω κάθε λέξη στην ευαειζωία της
Στη Δεύτερη Εποχή Μαθητείας της Τέχνης ΕυΑειΖωίας “εύΧρηστος Δημιουργός Λόγος” η οποία είναι θεμελιωμένη στη νομοτέλεια “το τραγούδι μας σχηματίζει τον κόσμο” αρχίζουμε να κινούμαστε προς τον εσωτερικό μας κόσμο, με πολύ προσοχή και φροντίδα, με δέος και θαυμασμό, για την περιπέτεια της εαυτογνωσίας.
Εργαζόμαστε προσεγγίζοντας και αναλύοντας τον λόγο μας, που αναγνωρίζουμε τώρα ότι είναι δημιουργός και εφαρμόζουμε σταδιακά την πρόθεσή μας να τον χρησιμοποιούμε εύχρηστα, με μια διαδικασία που ολοκληρώνεται σε οκτώ βήματα.
Παρατήρηση του Λόγου μας, Προέλευση και Τροποποίηση, Προθέσεις και Πρόθεση, Επιλογές – Επιθυμίες – Βούληση, Αγάπη Εαυτού, Συγγνώμη και Συγχώρεση, Λέξεις Δημιουργικής Εκπλήρωσης της Επιθυμίας, Ευροή των Δώρων.
Για να δώσω μια εικόνα σε κείνους που μπαίνουν τώρα στη δεύτερη εποχή και την ευκαιρία για επανάληψη σε κείνους που την ολοκλήρωσαν την περασμένη χρονιά, θα αναλύσω παρακάτω αυτά τα οκτώ βήματα:
1. Παρατηρούμε τα λόγια που κυκλοφορούν μες στον νου μας κι εκείνα που έχουμε εύκολα στο στόμα μας και τα εκστομίζουμε χωρίς δεύτερη σκέψη και συχνά δίχως να τα εννοούμε στην ετυμολογία τους.
2. Κατηγοριοποιούμε αυτά τα λόγια σε σχέση με την προέλευσή τους [οικογενειακό περιβάλλον, σχολικό και ευρύτερο εκπαιδευτικό περιβάλλον, περιβάλλον εργασίας, κοινωνικό περιβάλλον, περιβάλλον μέσων ενημέρωσης, διασκέδασης και ψυχαγωγίας] και αν βρούμε σημεία τους που δεν εκφράζουν τις δικές μας προθέσεις τα τροποποιούμε.
3. Καθώς, από το προηγούμενο βήμα, εντοπίζουμε ποιες προθέσεις δεν μας εκφράζουν, εργαζόμαστε με τις προθέσεις μας, ώστε να φτάσουμε να ονομάσουμε σωστά και ξάστερα τις προθέσεις που μας εκφράζουν και να βαδίσουμε ως την αρχική πρόθεση [και τον τελικό σκοπό].
4. Έχοντας ξεκάθαρες προθέσεις, απλώνουμε εμπρός μας τις επιλογές και τις εξετάζουμε σε σχέση με τις επιθυμίες, διακρίνουμε αν οι επιθυμίες προέρχονται από εμάς ή αν τις έχουμε ενδυθεί κατόπιν έξωθεν προτροπής και ανάμεσά τους ανιχνεύουμε τη βούλησή μας.
5. Σε αυτό το σημείο, είναι ώρα, αφού είμαστε έτοιμοι, μετά από όλη αυτήν την εργασία, να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, αναγνωρίζοντας, εκτιμώντας και τιμώντας το ολοκληρωμένο – πλήρες – τέλειο ον που είμαστε.
6. Έχοντας θρέψει τον εαυτό μας με την αγάπη μας, μπορούμε τώρα να συνδιαλαγούμε μαζί του ελεύθερα και όταν είμαστε έτοιμοι να του ζητήσουμε συγγνώμη και να του αποδώσουμε συγχώρεση.
7. Τότε, αρχίζουμε να αλιεύουμε ανάμεσα στα λόγια μας, που, με όλη αυτήν την εργασία εαυτογνωσίας, έχουν φρεσκαριστεί και αναζωογονηθεί, τις λέξεις που ταιριάζουν για να εκπληρωθούν δημιουργικά οι επιθυμίες μας.
8. Και, στο τελευταίο βήμα αυτής της δεύτερης εποχής μαθητείας, παρατηρούμε ήδη την εκπλήρωση επιθυμιών, στο βαθμό που εμείς επιτρέπουμε στην ευροή της ζωής να εμφανίσει την υλοποίησή των δώρων της στην πραγματικότητά μας – αυτό δεν είναι αυτονόητο ούτε εύκολο και το επεξεργαζόμαστε εύστοχα, εύτροπα και εύχρηστα στην τρίτη εποχή μαθητείας.
Ο Γιώργος είναι μόνιμος κάτοικος εξωτερικού. Κάποιες οικογενειακές υποθέσεις τον έφεραν στην Αθήνα περί τα μέσα του Αυγούστου. Φιλοξενήθηκε σ’ ένα φιλικό του σπίτι. Ρίχνοντας, κάποια στιγμή, μια ματιά, πάνω απ’ τον ώμο της Μαρίνας, στην οθόνη του υπολογιστή της, διάβασε “το τραγούδι μας σχηματίζει τον κόσμο” και ρώτησε πάνω σε αυτό.
Η κοινή μας φίλη του πρότεινε το βιβλίο μου, το οποίο διάβασε το ίδιο βράδυ. Τις επόμενες ημέρες επισκέφθηκε όλους τους χώρους μου στο διαδίκτυο FaceBook Profil, WordPress Blog, BlogSpot Blogs, YouTube Channel, FaceBook Pages και της ζήτησε να μου τηλεφωνήσει για να συναντηθούμε.
Χρειάστηκαν τρεις προσπάθειες για να ευδοκιμήσει η πρόθεσή μας και τελικά συναντηθήκαμε οι τρεις την 1η Σεπτεμβρίου.
Tην επομένη, ο Γιώργος με επισκέφθηκε στο σπίτι μου. Η απαιτητικότητά του, η δίψα και η λαχτάρα του, ο ενθουσιασμός και ο θαυμασμός του για την καινούργια αντίληψη των πραγμάτων που απλωνόταν τώρα μπροστά στα μάτια του, στην αρχή με ξάφνιασαν και γρήγορα με έπεισαν να αλλάξω το πρόγραμμά μου για τις επόμενες ημέρες καθώς και τον συνήθη προγραμματισμό παράδοσης μαθητείας.
Ξεκινήσαμε, με βήμα ταχύ, τη μαγική διαδρομή μες στη θαυματοποιό μέθη της γνώσης της ευαειζωίας. Ερχόταν κάθε απόγευμα με το μυαλό του γεμάτο απαιτήσεις και με το τετράδιο γεμάτο ερωτήσεις.
Έχει πάλι διαβάσει εκείνο το κείμενο ή έχει πάλι παρακολουθήσει εκείνο το βίντεο κι έχει ακούσει εκείνο το τραγούδι κι έχει να παρατηρήσει αυτόν ή τον άλλο λόγο, εκείνη ή την άλλη λέξη, την απόδοσή της, τη συνέργειά της μέσα στο σύνολο του κειμένου κι έχει μια αμφιβολία ή ένα ερώτημα και θέλει μια επιβεβαίωση, μια τεκμηρίωση. Κάπου αλλού έχει διαβάσει κάτι παρόμοιο ή κάτι λίγο διαφορετικό και θέλει να διακρίνει και να συγκρίνει. Κάποιος άλλος έχει πει κάτι άλλο ή ίσως και κατά κάποιον τρόπο σχεδόν το ίδιο και θέλει να αναγνωρίσει πού θα βρει την αλήθεια του.
Ο εύΧρηστος Δημιουργός Λόγος του δίνει όλες τις απαντήσεις με σαφήνεια και ακρίβεια. Κυρίως, τον θρέφει με χαρά. Του επιτρέπει να τινάξει, να ξεμουδιάσει και να ανοίξει τα φτερά του. Τον αφήνει να επιστρέψει ελαφρύς κι ελεύθερος στην απαιτητική του καθημερινότητα.
Ο Γιώργος πήρε την πτήση του το πρωί και επιστρέφει στην οικογένειά του και στην εργασία του, στη ζωή του. Σύντομα θα έχω νέα του για το πώς εφαρμόζει ό,τι έμαθε, για τα εύανθα όνειρα που επιλέγει να δημιουργεί και για την εύκαρπη εκπλήρωσή τους που υλοποιεί.
Εγώ, βγαίνοντας από αυτήν τη μεθυστική περιπέτεια μαθητείας, αναγιγνώσκω την συναρπαστική εμπειρία και αναγνωρίζω σταδιακά τις δεξιότητες άμεσης ανταπόκρισης που αίφνης αφύπνισα, ενεργοποίησα, εκδήλωσα.
Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ την εμπνευσμένη μαθητεία και τους εμπνευστικούς ανθρώπους. Το πιο θαυματουργό δώρο, που φροντίζει πάντα να μου προσφέρει απλόχερα η ζωή, είναι οι υπέροχοι άνθρωποι που οδηγεί στον δρόμο μου.
Στην Πρώτη Εποχή Μαθητείας της Τέχνης ΕυΑειΖωίας “εύΧρηστος Δημιουργός Λόγος” η οποία είναι θεμελιωμένη στη νομοτέλεια “το τραγούδι μας σχηματίζει τον κόσμο” εργαζόμαστε πάνω σε δέκα πεδία της ζωής μας, στα οποία παρεμβαίνουμε δημιουργικά.
Αρχίζουμε, ερευνώντας τις ερμηνείες, τις ετυμολογίες και τις χρήσεις των λέξεων που τα ονομάζουν και τις σχέσεις με τις οποίες έχουμε ως τώρα μάθει να συνδεόμαστε μαζί τους.
Συνεχίζουμε, εκπαιδεύοντας τον εαυτό μας να ανιχνεύει τη λέξη και τις όψεις που δίνει αυτή σε κάθε σχήμα που συμμετέχει και να δημιουργεί φρέσκες σχέσεις με το κάθε πεδίο που ονομάζει η λέξη.
Τα πεδία αυτά είναι:
Ελευθερία, Έμπνευση, Έργο, Έρως, Θρέψη, Παιδεία, Περιβάλλον, Πλούτος, Σχέσεις, Υγεία.
Το ερωτηματολόγιο, που ακολουθεί, χρησιμεύει σε αυτούς που έχουν ολοκληρώσει τη μαθητεία της πρώτης εποχής, για επανάληψη και τους προετοιμάζει εύχρηστα για να προχωρήσουν πιο εύκολα, εύστοχα και εύτροπα στη Δεύτερη Εποχή Μαθητείας.
Κοινωνικό άτομο δεν με λες. Κι αν θυμηθώ τα γενέθλιά σου, είναι που τα κοινωνικά δίκτυα μας το επισημαίνουν.
Αυτές τις μέρες, παρουσιάστηκαν συχνά, μέσα στο πλαίσιο της εικονικής μου πραγματικότητας, στην οθόνη μου δηλαδή, υπενθυμίσεις γενεθλίων. Ευχήθηκα σε αυτούς που γνώριζα καλά και σε αυτούς που γνώριζα λιγότερο.
Χμ, ίσως η εικονική μου κοινωνικότητα ενεργοποιείται. Άραγε, θα μπορέσει να αφυπνίσει και τις φυσικές μου δεξιότητες κοινωνικότητας;
Ευχήθηκα και σε μια πρώην συνάδελφό μου. Δεν είμαστε πολύ κοντά, ούτε καν στο ίδιο κτίριο. Και η συνεργασία μας περιοριζόταν σε ένα τηλεφώνημα το μήνα ή σε ένα ηλεκτρονικό μήνυμα το δίμηνο. Σπάνια, την είχα συναντήσει στο γραφείο της. Ιεραρχικά, ανώτερή μου.
Μετά τις τυπικές ευχές γενεθλίων, της έγραψα ότι πάντα θυμάμαι πόσο όμορφα με έκανε να νιώθω, με τη συμπεριφορά της.
Όχι κάποια υπερβολή, μη φανταστείτε: ένα εγκάρδιο χαμόγελο, μια λέξη στη σωστή θέση, η προθυμία της να φανεί χρήσιμη.
Ανταποκρίθηκε άμεσα και εξέφρασε την συγκίνησή της. Δεν γνωρίζω πού βρίσκεται αυτή τη στιγμή και σε ποια απόσταση, η ενέργεια ανάμεσά μας ανυψώθηκε στη δόνηση της χαράς.
Γνωρίζω, με βεβαιότητα, ότι αν κάποτε συναντηθούν τα βλέμματά μας, σε κάποιον δρόμο, ανάμεσα στο πλήθος, ή σε κάποια συμπαντική διαδρομή, ανάμεσα στα έθνη των άστρων, αχτίδες φωτός θα ταξιδέψουν ανάμεσά τους.
Αυτό είναι το αποτύπωμα που επιθυμώ ν’ αφήνει ο κάθε ελεύθερος άνθρωπος στο πέρασμά του. Και γι’ αυτό εργάζομαι ενσυνείδητα διαρκώς. Εννοώ: διαρκώς, ανά πάσα στιγμή, με κάθε λέξη.
Προχτές, Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου, η ώρα θα ‘ταν κάπου αργά το πρωί νωρίς το μεσημέρι, ανηφόριζα προς το σπίτι, με το σώμα. Με τον νου μου, κατηφόριζα από το σπίτι της οδού Βωμού προς την πλατεία Κυψέλης. Ήταν αργά το απόγευμα νωρίς το βραδάκι, μεγάλη ημέρα, πρώιμο καλοκαίρι – και ήταν ημέρα Τετάρτη. Απ’ όλα τ’ ανοιχτά παράθυρα ακούγονταν τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι κι ούτε χρειάστηκε δεύτερη σκέψη για να κατανοήσω ότι ο πολύτιμος άνθρωπος και βαθιά αγαπημένος μουσικός είχε ελευθερώσει τον εαυτό του μες στο πανταχού παρόν φως.
Θυμήθηκα ότι ετοιμαζόμουν να ρωτήσω κάποια κυρία σ’ ένα μπαλκόνι, όταν χτύπησε το τηλέφωνό της και σηκώθηκε και μπήκε μέσα στο σπίτι. Ρώτησα κάποιον, φτάνοντας στην πλατεία. Δεν σήκωσε τα μάτια του ούτε μίλησε μόνο έγνεψε καταφατικά και χαμογέλασε θλιμένα. Νομίζω, εξαιτίας εκείνου του λυγμού που άκουσε στη φωνή μου, φαντάστηκε ότι θα μ’ έβλεπε βουρκωμένη. Αλλά δεν έκλαψα, παρά πολύ αργότερα, όταν επέστρεψα σε κείνο το ωραίο μικρό μου σπίτι, τη φωλιά μου, την κυψέλη μου, όπου είχα αρχίσει να γίνομαι ό,τι είμαι.
Φτάνοντας τώρα στο σπίτι μου, μόνο για μια στιγμή, αναρωτήθηκα: μα τι έπαθα τώρα και τα θυμήθηκα όλ’ αυτά με κάθε λεπτομέρεια; Κι αμέσως αναγνώρισα την απάντηση. Άνοιξα τις σελίδες των ειδήσεων και, ναι, είχε ανακοινωθεί: ο έτερος πολύτιμος άνθρωπος και βαθιά αγαπημένος μουσικός είχε ελευθερώσει τον εαυτό του μες στο πανταχού παρόν φως.
Αυτά τα δυο θαυματοποιά όντα, που η μουσική τους ανοίγει τον νου μου σε κόσμους που ακόμα είναι κρυμμένοι από την αντιληπτή πραγματικότητα, τα είχα αγαπήσει από πολύ νωρίς στη ζωή μου. Ξεχώριζα τη μουσική τους από όλων των άλλων και ξεχώριζα τη μουσική του ενός από του άλλου, από μικρό παιδί. Στοιχημάτιζα τίνος είναι ποιο τραγούδι.
Αλλά κάποια φορά δεν έκρινα σωστά. Ήταν όταν άκουσα ένα τραγούδι του Μ.Θεοδωράκη σε ενορχήστρωση του Μ.Χατζιδάκι. Θυμάμαι ακόμα τη γεύση του θυμού και του πείσματος που ένιωσα, διότι η μεγαλύτερη της παρέας είχε κάνει την έξυπνη εις βάρος μου και με εξώθησε, αυτό το περιστατικό, να αφοσιωθώ και να μάθω τα πάντα, αν ήταν δυνατόν.
Κάποτε βρέθηκα κοντά στον Μάνο, αλλά δεν τόλμησα να τον πλησιάσω. Με τον Μίκη ανταλλάξαμε δυο θερμές χειραψίες και λίγα, πολύ ουσιαστικά, λόγια. Ο πολιτιστικός φορέας της επιχείρησης στην οποία εργαζόμουν έκανε μια συναυλία προς τιμήν του. Και το ξεχωριστό αυτό πλάσμα μας έκανε τη μεγάλη τιμή να παρευρεθεί. Ήταν μεγάλο δώρο για μένα να παρουσιάζω αυτήν την εκδήλωση. Χρειάστηκε να εξηγήσω στον επιβλέποντα γιατί όφειλα να προσφωνήσω και με τις δύο λέξεις: εμπνευσμένος και εμπνευστικός.
Θα συμπληρώσω αυτό το κείμενο με κάτι πολύ προσωπικό. Σε μια από τις πρόβες της ορχήστρας, αντίκρυσα κάποιον που είχε αγκαλιάσει με μεγάλη φροντίδα την κιθάρα του. Άκουσα τότε, μέσα στην καρδιά μου στη σιωπή, τη φωνή της γυναίκας που είμαι να λέει: ο άντρας μου!
Παιχνιδιάρα η θάλασσα σήμερα
Ο άνεμος της δίνει τον κυματισμό
Κι εγώ τον αφρό της κυνηγώ
Διάφανη, δροσερή, γλαυκοπράσινη
Ο ήλιος βουτάει τα χρυσά μαλλιά του στα νερά
Η ξανθή γάτα μας περιμένει στο σπίτι
Βρέχουμε τις αυλές και τα πόδια μας
Στο τραπέζι ψάρι, ψύχα ψωμί
Του μεσημεριού είναι η μέθη
Χαρά μας θρέφουν οι λέξεις
Εσπερινές ροδόγλαυκες ώρες
Βαδίζουν πλάι στην ακρογιαλιά
Συνομιλεί η καλωσύνη ειρηνικά
Σωπαίνει ήσυχα η κατανόηση
Η αύρα φέρνει μια φρέσκια ιδέα
Άξιος θησαυρός η φιλία
Επιβεβαιώνει η επιστροφή
Ωραία η ημέρα της εκδρομής
Χαμογελά μια υπόσχεση
Ιούλιος ήλιος φωτίζει
Το απογευματινό ταξείδι
Ασημένιος ο δρόμος ανάμεσα
Πευκόφυτες όχθες τρέχουν πίσω
Ψηλά μακριά γυμνός βράχος
Ευπνέει ζώσα η ψυχή
Τη χαρά της διαδρομής
Κίνηση είναι η ελευθερία
Προς την κατεύθυνση
Από όπου έρχεται
Το κάλεσμα
ο τίτλος μπαίνει μέσα σε εισαγωγικά διότι προέρχεται από το τελευταίο κάλεσμα μιας αξιοσημείωτης ταινίας: η νηπιαγωγός, the kindergarten teacher
Την Πέμπτη παρέδιδα το Έργο. Το μάθημα αυτό αποτελείται από τρία μέρη. Την εισαγωγή, τη σύνδεση του έργου με το δημιουργό ον που είναι ο άνθρωπος. Την ανάλυση του έργου της καθημερινότητάς μας – έργου που παράγεται από τις δεξιότητες των χεριών μας, του συναισθηματικού μας κόσμου, της διάνοιάς μας – του έργου που απολαμβάνουμε και μοιραζόμαστε με τους άλλους κατά τη διάρκεια του βίου που διάγουμε, ως πλάσματα. Την αναζήτηση του έργου της ζωής μας, της αποστολής μας, του έργου που πηγάζει από το ον που καθένας από εμάς είναι και μέσω του οποίου αφήνουμε το αποτύπωμά μας στον κόσμο.
Η μαθήτριά μου στην τέχνη ΕυΑειΖωίας “εύΧρηστος Δημιουργός Λόγος” είχε φέρει πολύ ενδιαφέρουσες εργασίες από το προηγούμενο μάθημα και ο χρόνος είχε προχωρήσει, όταν άρχισα να παρουσιάζω το Έργο. Αλλά τώρα γνωρίζω ότι δεν ήταν αυτός ο λόγος, που η παράδοση δεν ολοκληρώθηκε.
Παρουσίασα τα δύο πρώτα μέρη. Σταμάτησα. Κοίταξα την συμμαθήτριά μου στο iPad. Κοίταξα τις σημειώσεις μου στο MacBook. Άνοιξα το στόμα μου. Έκλεισα το στόμα μου. Είχε πάει η ώρα δέκα το βράδυ. Ένιωθα την κούρασή μας. Είχαμε κι οι δυο μια δραστήρια ημέρα. Ένα χασμουρητό αναδύθηκε. Ένιωσα ανακούφιση. Πήρα την ευκαιρία. Ανακεφαλαιώσαμε. Βάλαμε τις ασκήσεις. Ευχαριστήσαμε και καληνυχτίσαμε η μια την άλλη.
Μα τι έγινε απόψε; αναρωτιόμουν. Δεν μπορώ να παραδώσω το μάθημά μου; Με όλες τις σημειώσεις, από τόσες φορές που το έχω παραδώσει, μπροστά στα μάτια μου; Αυτή η αίσθηση ανεπάρκειας που μου είχε συστηθεί από την πρώτη μου γνωριμία με τον εθελοντισμό, αναδύθηκε πάλι. Ζήτησα, ευγενικά, από το μυαλό μου να ησυχάσει, ώστε να μπορέσω ν’ αφουγκραστώ την εσωτερική μου φωνή, την κρυμμένη απάντηση. Σε λίγο πήγα για ύπνο, ακόμα με την ερώτηση, η οποία είχε διαμορφωθεί κατ’ αυτόν τον τρόπο “και το έργο της ζωής μου;”
Η Πέμπτη στο γραφείο ήταν μια ημέρα αναζήτησης και ανάλυσης στοιχείων και συνθηκών, για τη λήψη μιας μεγάλης απόφασης. Μοιραζόμουν αυτή τη διαδικασία με κάποια συνάδελφο, καθώς βρισκόμαστε μες στις ίδιες συνθήκες και κάτω από τους ίδιους όρους στο πρόγραμμα εθελουσίας εξόδου του προσωπικού της επιχείρησης. Βρήκαμε όλες τις απαντήσεις που χρειαζόμαστε. Κάναμε όλους τους υπολογισμούς. Είδαμε το συμπέρασμα: τα χρήματα που μας προσφέρονται είναι όσα ακριβώς χρειαζόμαστε για να ζήσουμε ως να πάρουμε τη σύνταξή μας και, μάλιστα, πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικές με τις δαπάνες που είναι άλλες για έναν άνθρωπο που δεν εργάζεται πια και έχει ελεύθερο χρόνο και, άρα, διευρύνει τις κοινωνικές του συναναστροφές.
Η επομένη, χτες Παρασκευή, ήταν η ημέρα που έληγε η προθεσμία για την υποβολή της αίτησης. Την Πέμπτη το βράδυ κοιμήθηκα με μια ερώτηση “και το έργο της ζωής μου;” και μια κατάφαση “αύριο πρόκειται να πάρω τη σωστή απόφαση.”
Το πρωί της Παρασκευής στα εισερχόμενα της ηλεκτρονικής αλληλογραφίας υπήρχε ένα μήνυμα με τίτλο περί της εθελουσίας. Το άνοιξα πρώτο, χωρίς δεύτερη σκέψη. Ανανέωνε την προθεσμία για λίγες μέρες. Α, τι καλά, δεν είναι απαραίτητο ν’ αποφασίσω σήμερα. Μετακίνησα τη σημείωση στο ημερολόγιο. Για σήμερα είχα γράψει: εθελούσια έξοδος. Για μεθαύριο έγραψα: εθελούσια ελευθερία. Είχα πάρει την απόφαση.
Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ και τον χρόνο μου ελευθερώνω
Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ και αφοσιώνομαι στο έργο μου
Ευχαριστώ, ευγνωμονώ, εύΧρηστο λόγο δημιουργώ
Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ, ευανθώ και ευκαρπώ
Ευχαριστώ, ευγνωμονώ, άγω πυρ προς τον λόγο τον δημιουργό
Ακούω την ησυχία
Κι έναν εύτολμο κελαηδισμό
Λίγο πριν χαράξει η αυγή
Χιόνιζε αποβραδίς
Μετακινώ την κουρτίνα
Κοιμάμαι πάντα με ανοιχτά παραθυρόφυλλα
Ναι, έχουμε λευκοκαιρία σήμερα
Τι χαρά
Σηκώνομαι ευθύς
Βγαίνω στην πρωινή νύχτα
Ακούω την ανάσα του κόσμου
Ακούω το δάκρυ στα μαγουλά του
Τι χαρά, ακούω απ’ την καρδιά του
Κι άλλος ένας εύψυχος κελαηδισμός
Αρχίζει το φως
Η μέρα μαλακώνει το λευκό
Κάτω από το νέφος του χιονιού που έρχεται
Φυσάει τώρα λίγο, δηλαδή καθόλου
Δεν είναι άνεμος αυτό
Είναι το απόλυτο αθόρυβο
Μα οι νιφάδες έστησαν χορό
Τι χαρά
Για λίγα λεπτά, αφοσιωμένη, παρακολουθώ
Αίφνης, πέφτουν κάθετα, ξανά, νωχελικά
Διότι έχουν ακυρώσει τη βαρύτητα
Και μόνο στρώνονται κάτω από τα βήματά μας
Για να μαλακώσουν τον αχό του πατήματος
Να πηγαίνουμε μαλακά, τρυφερά προς τον σκοπό
Να βαδίζουμε ευγενικά, διακριτικά, με σεβασμό προς την πρόθεση
singing we create the world © 
kind of dialogue