singing we create the world ©

Τον τελευταίο καιρό, επισκέπτομαι το κομμωτήριο μια φορά τον μήνα. Σαν να μου αρέσει το κοντό. Σήμερα μπήκα λίγο νωρίτερα και έπιασα κουβέντα με δυο κυρίες που ήταν ήδη εκεί. Ανάμεσα σ’ ένα λούσιμο κι ένα χτένισμα, ο Δημήτρης έριξε μια ματιά έξω και είπε:

— Ωχ, τράκαραν.

Αμέσως ήξερα. Γνωρίζω καλά εκείνο το σημείο. Ξέρω τι κάνουν οι παραβατικοί οδηγοί. Πλησίασα τη τζαμαρία και είδα μια ηλικιωμένη κυρία να χειρονομεί, μιλώντας σ’ ένα νεαρό κορίτσι. Ξέρετε, οι παραβατικοί είναι συχνά και κακοποιητικοί.

Κατάλαβα αμέσως ποια οδηγούσε ποιο αυτοκίνητο. Έβρεχε. Βγήκα και διέσχισα τη διασταύρωση. Πλησίασα τη νεαρή γυναίκα και της είπα:

— Μην ακούς κανέναν. Εσύ ανεβαίνεις, έχεις προτεραιότητα. Εκείνη έπρεπε να σταματήσει.

— Ναι, αλλά δεν σταμάτησε, μου είπε.

— Το ξέρω.

Την κοίταζε, την έβλεπε να ανεβαίνει και δεν πάτησε φρένο.

Αυτό κάνουν εκεί. Επιμένουν να σε πείσουν ότι εσύ πρέπει να σταματήσεις. Και να παρανομήσεις και την κυκλοφορία να εμποδίσεις.

Ιδίως όταν βλέπουν να έρχεται πίσω σου το τρόλεϊ. Είναι παρατηρημένο, καρατσεκαρισμένο. Το συζητούν όλοι στη γειτονιά.

Και έτσι, χειρονομώντας και φωνάζοντας, οι κακοποιητικοί άνθρωποι προσπαθούν να φορτώσουν στον άλλον την ευθύνη της δικής τους παραβατικότητας.

Έδωσα την κάρτα μου στην Εύα. Μπήκα να κουρευτώ και εξήγησα στο κομμωτήριο:

— Ναι, παρεμβαίνω. Στέκομαι, κοιτάζω, βλέπω, ρωτώ, εμπλέκομαι. Αν μπορώ να φανώ χρήσιμη.

Όταν τελείωσα, επέστρεψα στο σημείο. Η μία οδική είχε ήδη έρθει, ήρθε και η άλλη. Όλα κυλούσαν ομαλά. Η ηλικιωμένη κυρία είχε αποδεχθεί την υπαιτιότητα.

Πήγα στο κοντινό σούπερ για λίγα ψώνια. Στην επιστροφή, η Εύα μόλις ξεκινούσε να φύγει. Στάθηκα να την αποχαιρετήσω.

Ένα αυτοκίνητο ερχόταν και ο οδηγός μας έκανε παρατήρηση:

— Μα τώρα, είστε καλά εκεί;

Χαμογέλασα. Του εξήγησα ότι ήταν τροχαίο και μόλις αποχωρούσαν τα εμπλεκόμενα οχήματα. Τότε κοίταξε, είδε τα σημάδια στο αυτοκίνητο, ζήτησε συγγνώμη. Και είχε, επιπλέον, την ευγένεια να ρωτήσει αν οι άνθρωποι ήταν καλά.

Στεκόμουν στη βόρεια είσοδο του Πεδίου του Άρεως, πίσω από τη Γεωγραφική Υπηρεσία. Ένα νεαρό κορίτσι με πλησίασε:

— Τι συμβαίνει; Κάνει κάτι παράξενο;

Ένας άντρας κρατούσε ένα σκίαστρο, καλύπτοντας τα πλαϊνά παράθυρα του αυτοκινήτου. Από μέσα ακουγόταν το κλάμα ενός μωρού.

— Να του μιλήσουμε; της είπα. Με ακολούθησε.

— Καλημέρα. Χρειάζεστε βοήθεια με το μωρό;

— Του κρατάω σκιά.

— Αλλά θα πρέπει να έχετε και κάποιο παράθυρο ανοιχτό.

— Είναι τα μπροστινά. Η μαμά του είναι μέσα.

Ο άντρας απάντησε ήρεμα, χωρίς να ενοχληθεί. Το κλάμα δεν ήταν ανησυχητικό. Αποχωρήσαμε.

Ευχαρίστησα το κορίτσι.

— Ίσως να μην τολμούσα να του μιλήσω μόνη μου.

— Better safe than sorry, μου απάντησε.

Πόσο αγαπώ αυτούς τους νέους. Έχουν την αγγλική γλώσσα στο στόμα με φυσικότητα, και την προθυμία στην καρδιά με γενναιοδωρία.

ΥΓ: [1] Το περιστατικο συνέβη χτες [2] Η εικόνα είναι κατασκεύασμα της τεχνητής νοημοσύνης [αυτή με τον κότσο είμαι εγώ;]