αρχαία, πυκνά, μεγάλα δέντρα ρίχνουν την εσπερινή σκιά τους στα μονοπάτια του δάσους
ανάμεσα στα φυλλώματα μια έξοδος στα δυτικά τ’ ουρανού με βγάζει στο φως του ήλιου που βασιλεύει κι οδηγεί τη μέρα μακριά πέρα απ’ τον ορίζοντα
ακολουθώ τη νύχτα όπως έρχεται: βαθύ, έναστρο μπλε τυλίγει τον κόσμο: τον θεραπεύει από την έπαρση, τον ξεκουράζει απ’ την υπερβολή, τον θρέφει με το όνειρο













Τα δένδρα, ο ουρανός, το φως, τα όνειρα- όλα όμορφα ταιριασμένα. Όμως οι άνθρωποι πού είναι, η μοναξιά θέλει ανθρώπους.
LikeLike
Οι άνθρωποι είναι εκεί. Μες στη ζωή. Κρύβονται κάτω απ’ τα φώτα, ωστόσο. Η μοναξιά τους κυνηγά. Δεν τους θέλει καθόλου.
LikeLike
bellissima!!!!! Complimenti …un abbraccio Luciano e Ninetta
LikeLike
grazie, ragazzi
LikeLike