“blue mirror” phot@rt by Aeglie
Αυτή η θλίψη με ησυχάζει
Τα σύννεφα φέρνουν κοντά τον ουρανό
Η σκιά δε μου κρύβει τα μάτια σου
Μαλακά ακουμπάς το χέρι μου
Σωπαίνεις αλλού
Περπατάμε μαζί τόσα χρόνια
Από τότε που έφυγες
Βαδίζεις στο πλάι μου
Σε βλέπουν μυστικά τα παιδιά
singing we create the world © 
Πολύ τρυφερό και μελαγχολικό, Γιούλη! Είναι δικό σου;
LikeLike
ναι, Ελένη, δικό μου – δικό μου;
LikeLike
Συγχαρητήρια, Γιούλη! Αλλά γιατί ακολουθεί η ερώτηση “δικό μου;” Όπως και να έχει πάντως, μου άρεσε πολύ!
LikeLike
Σ’ ευχαριστώ. Καμιά φορά αναρωτιέμαι: πόσο ανήκει έναν ποίημα στον ποιητή και πόσο στην ποίηση;
LikeLike
στα φιλοσοφικα δεν θα μπω ..το ποιημα ομως “λεει” …καλη εβδομαδα
LikeLike
καλή εβδομάδα, Δημήτρη
LikeLike
Μ’ αρέσει όπως μπλέκει την ηρεμία με τη θλίψη,το μαζί με το χώρια.
Πολύ δυνατό συναισθηματικά.
Καλή βδομάδα Γιούλη
LikeLike
όπως τα πλέκει κι η ζωή – καλή εβδομάδα, Margo
LikeLike
Μελαγχολικό,βραχύλογο,εκφραστικό ομαλών και ήρεμων συναισθημάτων το ποίημα.Περιεκτικό των διαθέσεων μια ψυχής που αγαπά ,χωρίς να απαιτή,που θυμάται,χωρίς να μνησικακή,που διαβλέπει την επιστροφή του ερωμένου.10-3-2010
LikeLike
Η αγάπη είναι ό,τι υπάρχει. Και, κάποτε, εκείνοι που αγαπήθηκαν επιστρέφουν μ’ έναν καινούργιο έρωτα.
LikeLike