“blooming gift” phot@rt by Aeglie
Βαδίζω αργά σε αυτό το πλακόστρωτο, λες η σκιά μου με σέρνει
Ο χειμωνιάτικος ήλιος του μεσημεριού ζεσταίνει τη ράχη μου
Οι γαζίες έχουν εξαπλωθεί με τα λιγνά κλαδιά τους ολάνθιστα
Κόβω έναν μαλακό, στρογγυλό, κίτρινο ανθό που ευωδιάζει
Εισπνέω βαθιά
Εκπνέω αργά
Γεννούν τα σπλάχνα μου χαρά, ελαφράδα, ελευθερία
άφθαρτη φλόγα
διαρρηγνύει την ύλη
ελευθερία
“flying blue” phot@rt by Aeglie
“snow up to the skies” phot@rt by Aeglie
ήσυχος λευκός
χορός με τον άνεμο
ίχνη σκεπάζει
“day flies beyond” phot@rt by Aeglie
a white crane
hovers over the lake
applying freedom
“lake shades” phot@rt by Aeglie
Ο τόπος είναι ανοιχτός, απέραντος, ακύμαντος
Ο ουρανός χαμηλά, ελαφριά συννεφιά
Βαδίζω πλάι στη γαλήνια λίμνη
Το ήσυχο αυτό απόγευμα
Κι ακούω τα βήματα μου ρυθμικά
Στέκομαι, και μόνο η ανάσα μου ηχεί
Σε λίγο, αντιλαμβάνομαι την αναπνοή του νερού
Το στοιχείο της ζωής
Το στοιχείο που αλλάζει θέση και μορφή
Ενώ ταξιδεύει διαρκώς
Από τα σπλάχνα ως τους ουρανούς της γης
Το στοιχείο που μεταφέρει ιδέα και γραφή
Έως την υλοποίηση
“blue mirror” phot@rt by Aeglie
το κορμί απλωμένο πάνω στην αρχαία ζεστή πέτρα
μάτια ελαφρά κλειστά: αναλύει χρώματα ο ήλιος του μεσημεριού κάτω απ’ τα βλέφαρά μου
το εντός μου φως ακούει την ησυχία, σηκώνει τα πέπλα
ο κόσμος γεννιέται αδιάλειπτα μέσα μου
ανοίγω το βλέμμα: άνεμος χορεύει ψηλά
λικνίζονται αθόρυβες, φρεσκόφυλλες οι κορυφές της αιώνιας λεύκας
“lunar july” phot@rt by Aeglie
Κάτι, αίφνης, την ανάσα του ήχου αιχμαλωτίζει
Μια μυρωδιά, μια γεύση από άλλη καμπύλη
Και ο άνθρωπος – ο πριν γίνει –
Εκτροχιάζει τη σύνθεσή του
Την υφασμένη στον αργαλειό του ουρανού
Την κεντημένη τις κλωστές των ήλιων
Αγκιστρώνει την τροχιά της βαρύτητας
Και πέφτει στο έδαφος με σπαραγμό
Σύννεφο σκόνη σηκώνει, τυλίγεται
Αναδύεται χώμα
Γνέθει τη λησμονιά και ντύνεται
Τη στολίζει με τις γέφυρες του χρόνου
Γυρεύει την ειρήνη του στον πόλεμο
Θρέφει τη φθορά με μόχθο
Διασπά τη σύνθεσή του:
Το κάλλιο, το νάτριο, ο φώσφορος
Ο άνθρωπος είναι απαρηγόρητος
Κολυμπά, από την αφετηρία των καιρών
Τον αστρόφωτο ωκεανό του στερεώματος
Γη γαλανή σειρήνα τον μαγεύει
Λησμονεί τη σύνθεση
Ονομάζει από την αρχή: η καλημέρα
Η σκιά του βράχου το μεσημέρι
Το σφύριγμα του ανέμου στην ερημιά
Το αρχαίο λάθος των θεών τυφλώνει
Κρύβεται: σκεπάζει το φως που είναι
Με πέπλα πυκνοϋφασμένους μύθους
Δε γεμίζει το μικρό ούτε χωράει στο μεγάλο
Αναζητά τη σύνθεσή του
Ακυρώνει το εγώ σε μι’ αγέλη εμείς
Αφαιρεί ζωή
Απεγνωσμένα να ενωθεί στον προορισμό
Ώσπου ένα κρεσέντο της ορχήστρας
Διαρρηγνύει τη λήθη της ακοής του
Ο ανθός της όρασης ανοίγει στο φως του ήχου
Η γνώση χαραγμένη στα κύτταρα
Συνθέτει τη μνήμη
Η ομορφιά, ο θαυμασμός, η βαθιά ανάσα
Η πρώτη αιτία της περιπέτειας:
Η βούληση να μεταγγίσει στην ύλη το πνεύμα
“little mermaid’s cave” phot@art by Aeglie
μι’ απόστροφος φεγγάρι
μια μικρή λευκή καμπύλη
ανάμεσα στα σύννεφα
στον γκριζογάλανο
πίνακα
του εσπερινού ουρανού:
λες να ‘φυγε
το καλοκαίρι;
βραδιάζει πιο νωρίς
αργότερα ξημερώνει
ψυχραίνει το πρωί
τα ξέσκεπα πόδια
αλλά
αργά το μεσημέρι
νωρίς το απόγευμα
τ’ αγκαλιάζει πάντα
η θάλασσα
“sky spring” phot@rt by Aeglie
Μια φέτα μανταρίνι κρέμεται στο δυτικό ορίζοντα
Φλόγες μιας στιγμής σχίζουν το βορινό ουρανό
Η ευχή μου είναι πάντα στην άκρη των χειλιών
Χαρά: η θρεπτική τροφή του πνεύματος εντός μου
Κάθομαι στην άκρη του περιβολιού που ποτίζεται
Λίγες ψιχάλες βρέχουν τα γυμνά μου πόδια
Γέρνω πίσω, απέναντι στο σκοτεινό στερέωμα
Μακριά από τα φώτα της πόλης, ακάλυπτη,
εκτεθειμένη στο φως του σύμπαντος
Η επάνω θάλασσα κεντημένη απ’ τους αγγέλους
Είναι αθάνατος ο ελεύθερος άνθρωπος
και αναλαμβάνει τον προορισμό του:
αλλάζει τον κόσμο
singing we create the world © 
kind of dialogue